Judoczka Wybrzeża, Daria Pogorzelec do Rio de Janeiro jedzie z jednym celem. Ze swoich drugich igrzysk olimpijskich 26-latka chce wrócić z medalem. - W ciągu kariery wygrywałam z najlepszymi zawodniczkami na świecie. Apetyt rośnie w miarę jedzenia. Nie jadę do Brazylii, aby zająć piąte czy siódme miejsce - mówi Pogorzelec, która już wie, że po powrocie do Polski czeka ją kolejna operacja kolana. W zdobyciu upragnionego krążka gdańszczance mają pomóc... treningi kajakarskie oraz utwór nagrany specjalnie dla polskich olimpijczyków, w którego teledysku sama wystąpiła.
Michał Kozłowski: Przez prawie pół roku, od listopada do marca, musiała pani pauzować po operacji kolana. Nie obawia się pani, że tego czasu może zabraknąć w kontekście występu w Rio de Janeiro?
Daria Pogorzelec: Na pewno nie mogę uznać tego okresu za zmarnowany. Nie leżałam przez cały czas i nie czekałam na powrót na tatami. Musieliśmy jedynie nieco zmodyfikować zajęcia i postawiliśmy na treningi taktyczno-techniczne z olbrzymim akcentem siłowo-wytrzymałościowym na górną część ciała, czyli ręce, barki i plecy.
Ostatnio nie robiłam "maksów", ponieważ jesteśmy w innym treningu i mijałoby się to z celem. Teraz skupiamy się na pracy na mniejszych obciążeniach, czyli np. 70 kg i większej liczbie powtórzeń. Myślę, że w obecnej formie "na klatę" wzięłabym 100 kg.
Czy operowane kolano nie przeszkadza w ostatecznym etapie przygotowań?
Po listopadowej operacji wydawało się, że kolano wytrzyma do igrzysk, ale stało się inaczej. Podczas majowych zawodów Pucharu Świata w Kazachstanie zrobiło się "gorąco" i były podejrzenia, że ponownie doszło do zerwania więzadeł. Wymusiło to kolejny miesiąc przerwy, ale obecnie wszystko jest dobrze i kolano zostało doprowadzone do porządku. Ból nie ustaje, ale jestem wojowniczką i nie zamierzam się nim przejmować. Już wiem, ze po igrzyskach czeka mnie następna operacja. Stawka jest jednak zbyt wysoka, aby teraz odpuścić.
Trzeba przyznać, że los pani nie rozpieszcza. Przed igrzyskami w Londynie najpierw złamała pani rękę, później skręciła nogę, a na końcu pojawiły się problemy z więzadłami.
Niestety, w judo kontuzje są nieuniknione i trudno się przed nimi uchronić. Wiem natomiast, że moje rywalki również przyjadą do Brazylii z rozwalonymi kolanami. Jedną z nich jest medalistka mistrzostw świata, Słowenka Anamari Velensek, która urazu nabawiła się w lipcu. Każda reprezentacja stara się trzymać takie informacje w tajemnicy, ale czasem takie sprawy wychodzą na światło dzienne.
Już w lutym zapowiadała pani, że do Rio jedzie po medal. Rozumiem, że w tej kwestii nic się nie zmieniło?
Nie chcę narzucać na siebie niepotrzebnej presji, ale wiem na co mnie stać. Byłam już 7. na igrzyskach w Londynie, a w ciągu kariery wygrywałam z najlepszymi zawodniczkami na świecie. Apetyt rośnie w miarę jedzenia. Nie trenuję po to, aby zająć piąte czy siódme miejsce. Życzyłabym sobie, aby cała nasza czwórka zdobyła medale. Do Rio nie jedziemy jednak w roli faworytów tylko jako zawodnicy z dalszych miejsc rankingowych. Patrząc na to, ile potu wylewamy na treningach i jak podporządkowaliśmy nasze życie pod igrzyska, to trudno wyobrazić sobie, aby nie przyniosło to efektu. Przez cały rok jesteśmy ponad 300 dni poza domem. To pokazuje z jakim poświęceniem wiąże się uprawianie judo.
Polskie judo czeka na medal igrzysk olimpijskich już od 20 lat. W Atlancie złoto wywalczył Paweł Nastula, a srebro obecna trenerka kadry - Aneta Szczepańska. Czy czujecie w związku z tym dodatkową presję?
Raczej nie. Co było, to było. Przez ostatnie lata ten medal był w zasięgu ręki i wydawało się, że wreszcie uda się go zdobyć. W Londynie Paweł Zagrodnik już był pewien zwycięstwa w walce o brązowy krążęk, ale sędzia nieoczekiwanie odwołał jego punkty i przez to nie stanął na podium. Z kolei w Pekinie blisko był Przemysław Matyjaszek. Pamiętna jest również porażka Roberta Krawczyka przez ippon w półfinale w Atenach, gdzie Ukrainiec wydarł mu zwycięstwo w ostatnich sekundach. Miejmy nadzieję, że limit pecha został wyczerpany i tym razem medal się nie wyślizgnie.
Reprezentacja polskich judoków na igrzyska olimpijskie w Rio de Janerio: Arleta Podolak (57 kg) Katarzyna Kłys (70 kg) Daria Pogorzelec (78 kg) Maciej Sarnacki (+100 kg).
Za wami zgrupowania w Giżycku oraz Cetniewie. Co zapamięta pani najbardziej z tego okresu? Widziałem, że jednym z elementów treningu były zajęcia na wodzie.
Raczej nie będą to miłe wspomnienia. Trening kajakarski jest niezwykle męczący i nie należy do moich ulubionych. Nie ma mowy o rekreacyjnym pływaniu i pikniku na wodzie. Nieistotne było czy za oknem padał deszcz, czy niemiłosiernie paliło słońce. Wkładaliśmy kapoki i płynęliśmy 10 kilometrów. Kiedy mocno wiało, to obok płynęły motorówki i zbierały dziewczyny z wody, ponieważ wywracało im kajaki na falach. Nasza trenerka - Aneta Szczepańska nie zamierzała nam odpuszczać. Mówiła, że na zawodach również nie zawsze będziemy startować w idealnych warunkach.
Mało kto wie, ale wystąpiła pani w teledysku grupy Projekt Cierń do utworu nagranego specjalnie dla polskich olimpijczyków i paraolimpijczyków. Proszę opowiedzieć jak doszło do waszej współpracy.
Panowie zdobyli mój numer i skontaktowali się ze mną. Wytłumaczyli o co chodzi i zapytali, czy byłabym chętna, aby wystąpić w ich przedsięwzięciu. Powiedzieli również, że w klipie zagrają inni polscy olimpijczycy, w tym np. Piotr Myszka. Zgodziłam się bez wahania, a że akurat byłam w Gdańsku, to panowie przyjechali na trening i nagrali parę ujęć. Jestem pod wrażeniem ich pomysłu oraz realizacji. Bardzo się cieszę, że mogłam uczestniczyć w tym projekcie.
Zobacz teledysk, w którym wystąpiła Daria Pogorzelec
Czy utwór wpasował się w pani gusta muzyczne?
Ja na co dzień nie słucham takiej muzyki. Wolę inne brzmienia np. System of a Down. Sądzę natomiast, że moim rodzicom czy wujkom bardzo podpasuje taka stylistyka utworu. Jest to "nuta" bardziej dla starszego pokolenia, choć przyznam, że również wpadła mi w ucho i po pierwszych odsłuchu przez jakiś czas ją nuciłam.
Nie ma pani obaw związanych z wyjazdem do Brazylii?
Najmniejszych. Jadę śmiało, można powiedzieć, po swoje. Myślę tylko o zawodach, a warunki w wiosce olimpijskiej czy wirus Zika schodzą na drugi plan. Jesteśmy zaszczepieni, więc nie ma czego się bać. W 2011 roku byłam w Rio de Janeiro na igrzyskach wojskowych i bardzo miło wspominam tę wizytę. Pewnie dlatego, że przywiozłam do Polski złoty medal.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
