W finale Pucharu Polski koszykarek Artego Bydgoszcz pokonało Wisłę CanPack Kraków 77:53. Doszło zatem do niespodzianki, gdyż turniej w Gdynia Arena wygrała drużyna, która rozpoczynała od ćwierćfinałów. W przerwie ostatniego meczu oficjalnie pożegnano Agnieszkę Bibrzycką. Nam o swojej blisko 15-letniej karierze na najwyższym poziomie opowiedziała w sześciu częściach, tworząc w nich pierwsze piątki. Obecnie 35-latka jest menedżerem Basketu 90 Gdynia, nie gra od dwóch lat.
Artego Bydgoszcz - Wisła CanPack Kraków 77:53 (19:14, 25:14, 12:11, 21:11)
Artego: McBride 25 (1x3, 6 zb., 10 as.), Stallworth 12, O'Neill 11 (1x3), Międzik 9 (3x3, 5 zb.), Stanković 8 (5 zb.) oraz Adamowicz 8 (2x3), Szott-Hejmej 4, Żurowska-Cegielska 0, Poboży 0, Kuczyńska 0
Wisła CanPack: Labuckiene 11, Ziętara 7, Reid 6, Parker 5, Rodriguez 4 (5 zb.) oraz Abdi 8 (2x3), Radocaj 6, Greinacher 6 (5 zb.), Niedźwiedzka 0, Suknarowska-Kaczor 0
4 LUTEGO 2016 ROKU AGNIESZKA BIBRZYCKA OGŁOSIŁA, ŻE JUŻ NIE ZAGRAPięć najważniejszych wydarzeń w karierze koszykarskiej poza Gdynią
Są to chwile przełomowe, które złożyły się na późniejsze sukcesy
- Pochodzę z Bytomia, więc jednym z najważniejszych wydarzeń było przeniesienie się z tego miasta do Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Warszawie. Ten moment na pewno zadecydował o tym, że później grała lepiej. Przeprowadziłam się tam sama. Pamiętam jak dziś, jak miałam dwie wielkie torby, a tata wsadzał mnie do pociągu do Warszawy. Nie ukrywam, że pojawiły się łzy i było do trudne dla mnie. W Warszawie, na dworcu odebrała mnie ciocia i zawiozła do szkoły. W tamtych czasach nie było telefonów komórkowych, tylko stacjonarne, więc kontakt z rodziną wyglądał nieco inaczej. Do tego były listy. W trakcie szkoły w Warszawie odniosłam jednak wiele sukcesów. Było trzecie miejsce w Europie w juniorkach, weszłyśmy do ekstraklasy, i zagrałam tam debiutancki sezon na tym szczeblu.
- Podpisanie kontraktu ze Spartakiem Moskwa i wygranie z tą drużyną Euroligi. Uczyniłam to po raz pierwszy i ostatni
- WNBA, czyli spełnienie marzeń chyba każdej koszykarki. Zagrać w USA, w najlepszej lidze świata i zmierzyć się z nią to wspaniałe doświadczenie. Koszykówka jest tam zupełnie inna - mowa o taktyce, obronie. Ogólnie warte zobaczenia jest, jak funkcjonuje cała organizacja. Na pewno sezony są trudne, meczów bardzo dużo, ale wiele się tam nauczyłam. Stałam się bardziej agresywna w grze, potrafiłam lepiej spisywać się w sytuacjach jeden na jeden. Te rzeczy dały mi dużo podczas gry w Europie.
- Przejście do drużyny z Jekaterynburga. Tam miałam wspaniałe cztery sezony. Wspominam to z sentymentem. Ludzie są tam bardzo otwarci, przyjaźni. Tak to wyglądało u nas w zespole. Wówczas pracowałam m.in. z obecnym trenerem Basketu 90, Gundarsem Vetrą. To wszystko złożyło się na to, że spędziłam tam cztery lata. Choć niektórzy pytają: przecież to Syberia, co ty tam robiłaś? A jednak było tam świetnie,.
- Po urodzeniu Gosi gra w Fenerbahce Stambuł. Bardzo dobry zespół, którego nazwa wskazuje już, że to wielka organizacja. W końcu są tam mocne sekcje koszykówki, piłki nożnej czy siatkówki. Klub z sukcesami, na poziomie, ale pojawi się za moment jeszcze raz, w trochę innym świetle. plusy były takie, że zdobywałyśmy drugie miejsce w Eurolidze, czy mistrzostwo Turcji.
W PÓŁFINALE PUCHARU POLSKI BASKET 90 ULEGŁ WIŚLE PO DOGRYWCEPięć najważniejszych wydarzeń związanych z koszykówką w Gdyni
- Sama przeprowadzka do Gdyni. Ofert było bardzo dużo. Jedną nogą byłam już we Wrocławiu, gdzie nawet podpisałam kontrakt. Natomiast prezes Mieczysław Krawczyk wykazał się sprytem i przekonał mnie oraz przede wszystkim moją mamę. Udało się anulować kontrakt na Dolnym Śląsku i przeprowadziłyśmy się z mamą i siostrą do Gdyni. A w tym mieście, mówiąc kolokwialnie - rozkwitłam.
- Tytuł Najlepszej Koszykarki Europy, gdy grałam w gdyńskim klubie w 2003 roku. Było to dla mnie ogromne zaskoczenie. W ogóle nie wiedziałam, że taki plebiscyt istnieje w La Gazzetta dello Sport i biorą mnie tam pod uwagę. Śmieję się, że miałam wówczas swoje pięć minut.
- Wszystkie tytuły mistrza Polski. Było to niezwykłe osiągniecie dla tak młodej zawodniczki. Każdy z tych medali mam powieszony na ważnym miejscu w domu.
- Dwa finały Euroligi. Miałyśmy mocny zespół i była szansa, aby wygrać. W 2002 roku miałam lekką kontuzję i nie grałam na pełnych obrotach, natomiast w drugim wszystko było OK, poza wynikiem.
- Cieszę się, że trafiłam i poznałam wiele świetnych osób, jak Małgosię Dydek czy Aśkę Cupryś, z którą przyjaźnię się do dziś. A także wielu ludzi, którzy bywali na naszych meczach i czuć było od nich wsparcie, z prezydentem Wojciechem Szczurkiem na czele.
Pięć osób, którym najwięcej zawdzięczam
- Mama dała mi piłkę do rąk, nauczyła dwutaktu, jak rzucać i zaraziła pasją do koszykówki. Jej zawdzięczam, że w ogóle gram w tę grę. Później także trenowała mnie i chyba była na największej liczbie moich meczów. Zawsze śledziła moją karierę, czy to w Polsce, czy za granicą.
- Tata także był usportowiony, wówczas jako trener piłkarski. Również zaraził mnie sportem
- Trener Remigiusz Koć, który prowadził mnie w SMS. Człowiek z powołaniem. Był dla mnie nie tylko trenerem, ale także drugim ojcem. W wieku 15-18 lat do głowy przychodzą różne rzeczy, a on potrafił wychować, przypilnować nauki, także to człowiek, któremu zawdzięczam dużo. Do dzisiaj utrzymujemy kontakt. Chciałam, żeby był w Gdynia Arenie w niedzielę, ale dał rady.
- Mój partner Bartek wspiera mnie bardzo mocno. Częściej nie ma mnie w domu niż jestem - głównie przez mecze. A kiedy pojawiła się Gosia, to śmiałam się, że to on jej matkował. Czy były wygrane czy przegrane, byłam załamana lub szczęśliwa, on to wszystko znosił i dużo mu zawdzięczam.
- Trener Krzysztof Koziorowicz. Przychodząc do gdyńskiej drużyny mogłam zostać posadzona na ławce rezerwowych i czekać na swoją kolej. Jednak mi zaufał. Pomimo iż byłam w drużynie ze światowymi gwiazdami, to trener rzucił mnie na głęboką wodę. A przecież regulamin nie nakazywał wówczas gry przez cały mecz jednej czy dwóch krajowych zawodniczek. Trener widział mój potencjał i umożliwił mi rozwijanie go.
Pięć zdarzeń z kariery koszykarskiej, o których lepiej byłoby zapomnieć
- Mecz z reprezentacją Polski podczas mistrzostw Europy w Grecji w 2003 roku. Grałyśmy o brązowy medal z Hiszpankami. Do trzeciej kwarty wyrywałyśmy różnicą około 15 punktów, a jednak go przegrałyśmy. Wtedy miałyśmy skład z zawodniczkami z mistrzowskiego drużyny z czampionatu Starego Kontynentu 1999. Ja także byłam już doświadczona, ale przegrałyśmy. Do dzisiaj pamiętam momenty i akcje z tamtego meczu.
- Brak gry na igrzyskach olimpijskich. Najbliżej tego byłam we wspomnianym 2003 roku. Gdybyśmy pokonały Hiszpanię, znalazłybyśmy się na IO w Atenach w 2004 roku. Zawsze marzyłam o grze na tej imprezie.
- Wspomniane Fenerbahce. Na papierze wyglądało to bardzo fajnie, do tego odnosiłam tam sukcesy. Natomiast rozstałam się z klubem w bardzo złych relacjach. Po prostu spakowałam się i wyleciałam tydzień przed zakończeniem sezonu. Wcześniej pokłóciłam się z menadżerką i prezesem. Nie wypada takiemu klubowi robić takich rzeczy zawodniczkom.
- Brak zwycięstwa w Eurolidze z klubem, do którego mam największy sentyment, czyli z gdyńskim. Była na to szansa w 2002 roku, ale uległyśmy drużynie Valenncienes Olimpic 72:78, podobnie zresztą jak dwa lata później.
- Szkoda także przegranych w Final Four Euroligi z zespołem z Jekaterynburga. Za każdym razem spotykałyśmy się w półfinale ze Spartakiem Moskwa, ponieważ przepisy wymagały, aby drużyny z samego kraju wpadały na siebie tuż przed finałem. I za każdym razem przegrywałyśmy ze Spartakiem, na którego nie mogłyśmy znaleźć recepty w tych zmaganiach - choć w lidze z nim wygrywałyśmy i sięgałyśmy po mistrzostwo Rosji.
Sukcesy Agnieszki Bibrzyckiej
Mistrzyni: Euroligi (2007), Polski (2002, 2003, 2004, 2005), Rosji (2007, 2009, 2010, 2011), Turcji (2013)
Krajowe puchary: Polski (2005), Rosji (2009, 2010, 2011), Turcji (2015), Superpucharu Turcji (2013, 2014)
Najlepsza zawodniczka Europy (2003 według La Gazzetta dello Sport)
MVP: PLKK (2003), finałów PLKK (2005), Final Four pucharu Polski (2005), meczu gwiazd: Euroligi (2010), PLKK (2005, 2012)
Pięć największych przyjaciółek z parkietu
- Joanna Czarnecka, z którą poznałam się w SMS. Jest z Wrocławia, z tego samego rocznika co ja, więc chodziłyśmy do jednej klasy i od razu zaiskrzyło. Trzymamy się do dzisiaj, wiele razem przeszłyśmy i grałyśmy razem. Jest osobą, na którą mogę liczyć.
- Paulina Pawlak - byłam z nią w szkole, później spotkałyśmy się także w klubie z Gdyni. Teraz się śmieję, że jesteśmy matki Polski. Dalej kontaktujemy się i wspieramy.
- Joanna Cupryś - za czasów kiedy grała, byłyśmy razem w pokoju. Jest ode mnie dużo starsza i na początku miałam do niej duży respekt, ale bariera wiekowa została bardzo szybko zniesiona. Jesteśmy do dzisiaj koleżankami, nawet zostałam chrzestną jej córki. Mieszka niedaleko więc często widujemy się.
- Ann Wauters - spotkałyśmy się w Jekaterynburgu, grałyśmy razem i to wystarczyło, żeby się zaprzyjaźnić. Spotykamy się co wakacje, razem organizujemy wyjazdy. Nasze dzieci bawią się razem. Jest to chyba najbardziej utytułowana koszykarka w Europie. Do tego wspaniała osoba.
- Magda, moja siostra - udało mi się zagrać z nią w moim ostatnim sezonie, tutaj w Gdyni. Bardzo się z tego cieszę. Jest ona sześć lat młodsza i na początku nie miałyśmy jakiegoś super kontaktu. Różnica wieku robiła swoje. Jak byłyśmy małe, to dużo się kłóciłyśmy, później więcej mnie nie było niż byłam, a kontakt był głównie przez internet. Po moim powrocie do Polski dzwonimy praktycznie codziennie i nie możemy się nagadać.
Pięć głównych celów na dalszą część życia
- Najważniejsze są teraz dzieci. Chcę, aby wychować Gosię na fajną dziewczynę...
- ...a Jasia na fajnego chłopaka. Mały ma dopiero 1,5 roku, ale śmieje się, że jak widzi piłkę, to się trzęsie. Mówię: bez presji Jasiu. Ale widzę, że coś się z tego urodzi i może będzie jakiś 2-metrowiec, Dirk Nowitzki. Najważniejsze, aby dzieci były szczęśliwe. To są moje dwa priorytety
- Od wielu lat, z moim partnerem próbujemy zrealizować nasze pomysły i cele. Mamy firmę BB Inwestycje, czyli Biba i Bartek. Zawsze marzyło się nam, aby robić coś w budowlance. Dlatego próbujemy sprzedawać, odnawiać. Chciałabym, aby nasza firma funkcjonowała jak funkcjonuje, a my byśmy się w tym realizowali.
- Realizacja marzeń związanych z klubem z Gdyni. Koszykówka cały czas leży mi na sercu, choć teraz występuję w innej roli. Chciałabym, abyśmy osiągali sukcesy na miarę dawnych czasów.
- Wziąć ślub...
Zawodnik
Średnie oceny w kolejnych meczach sezonu
Rozmawiał i notował
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
