Łukasz Anuszkiewicz po raz kolejny zadziwia także sam siebie. Chciał być koszykarzem, trenował w Treflu, a na boisko rugby trafił już jako 18-latek i to głównie dlatego, że stadion Ogniwa znajduje się 200 metrów od jego domu. Ostatni medal ligowy sopocian, w 2003 roku świętował jeszcze jako kibic. W 2015 roku zamierza pomóc przywrócić drużynę na podium w ekstralidze, a obecnie jest zaskoczony popularnością, jaką cieszy się wśród naszych czytelników. Najpierw otrzymał najwyższą średnią not za mecze w minionych 12 miesiącach wśród przedstawicieli swojej dyscypliny, a teraz walczy o zwycięstwo w plebiscycie na Najlepszego Ligowca 2014 roku w Trójmieście. Po pierwszym tygodniu głosowania był wiceliderem! Wybory trwać będą do północy 30 stycznia.
TUTAJ ODDAJ GŁOS NA JEDNEGO Z DZIEWIĘCIORGA KANDYDATÓWJacek Główczyński: Rugbiści Lechii Gdańsk są mistrzami Polski, a Arki Gdynia zdobyli w ostatnim sezonie brązowy medal. Natomiast najwyższe noty od naszych czytelników otrzymał pan, a w czołówce rankingu większość miejsc zajęli pana koledzy z Ogniwa. Jak to wytłumaczyć?Łukasz Anuszkiewicz: Myślę, że to zasługa tego, że
Ogniwo zawsze było popularne i rozpoznawalne w Trójmieście i to nawet w ostatnich latach, gdy nie było sukcesów sportowych. Dla mnie osobiście zwycięstwo wśród rugbistów jest olbrzymim zaskoczeniem i przyjemną niespodzianką, z której się bardzo cieszę.
ŁUKASZ ANUSZKIEWICZ NAJLEPIEJ OCENIANYM RUGBISTĄ 2014 ROKUMożna powiedzieć, że to kolejny plebiscytowy paradoks. W rugby na ogół w oczy kibiców rzucają się ci, którzy zdobywają najwięcej punktów, egzekutorzy karnych i podwyższeń oraz zawodnicy trzeciej linii młyna. Pan gra w drugiej linii młyna, a ci zawodnicy są ludźmi od czarnej boiskowej roboty. Jak pan się mimo to wybił?Dokładnie tak jest. Dlatego zaskoczenia jest tym większe. Najwyraźniej oceny na Trojmiasto.pl wystawiają ci, którzy chodzą i znają się na rugby, bo oni dostrzegają właśnie tę czarną robotę. Bo rzeczywiście dla przeciętnego kibica najbardziej widoczni są ci zawodnicy z trzeciej linii i formacji ataku.
TAK WYGLĄDAŁO PROCENTOWE POPARCIE DLA KANDYDATÓW DO TYTUŁU LIGOWCA ROKU 2014 PO PIERWSZYM TYGODNIU GŁOSOWANIAPan miał wybór, jeśli chodzi o pozycję na boisku? Czy w drugiej linii zawsze widzieli pana trenerzy?Ja zacząłem późno grać w rugby, miałem już wówczas 18 lat. Wcześniej grałem w koszykówkę w Treflu Sopot. Gdy przyszedłem na trening Ogniwa, to zostałem ustawiony w ataku. Wtedy byłem szczuplutki i szybciutki. Potem trenerzy mnie troszkę przerobili na tę drugą linię i tak już zostało.
Zawodnik
Średnie oceny w kolejnych meczach sezonu
Nie buntował się pan z racji tego, że jak wspomnieliśmy to niewdzięczna pozycja? Zawsze chciałem grać w trzeciej linii. Liczyłem, że jeszcze kiedyś tam się przeniosę. To jednak chyba tylko na zamiarze się skończy. Z racji wieku to już za późno na zmianę. Ponadto brakuje mi wybiegania i zdrowia, by grać w trzeciej. Zostaje druga linia i nie narzekam. Jak mówiłem późno zaczynałem grać w rugby, a zatem zdaje sobie sprawę z niedostatków natury technicznej. Te mankamenty staram się nadrabiać sercem i ambicją.
Z racji późnego rozpoczęcia gry w rugby nie zdążył pan zagrać w juniorskich reprezentacjach Polski. Czy starczy panu czasu, aby zadebiutować w seniorskiej kadrze?Niestety, nigdy nie byłem nigdzie powołany. Ale nie tracę nadziei. To jest moje marzenie. Przecież w każdym sporcie występ z orzełkiem na piersi to jest wielki zaszczyt. Nie liczę na to, nie mam też specjalnego parcia w tym względzie, choć jeśli coś takiego się wydarzy, to byłby to miły gest ze strony selekcjonera, byłoby super.
TABELA EKSTRALIGI PO JESIENI. OGNIWO NA TRZECIM MIEJSCUGdy zaczynał się rok 2014, w którym Ogniwo wchodziło jako beniaminek ekstraligi, to piąte miejsce w ekstralidze bralibyście w ciemno?W poprzednim sezonie tak. W bieżących rozgrywkach chcieliśmy zrobić kolejny postęp. Dlatego, gdy jesienią przegraliśmy z Siedlcami, baliśmy się, że będziemy bez awansu do "4". Jednak udało się wygrać z Arką, a potem to poszło jeszcze lepiej i zimą możemy cieszyć się 3. miejscem w tabeli.
Z uwagi na renowację stadionu przy ul. Jana z Kolna w Sopocie staliście się drużyną bez własnego boiska. Czy to może wam przeszkodzić wiosną w walce o medal?Myślę, że dla zawodników nie jest to problem. Może większy dla kibiców, gdyż mecz odbywa się raz tu, innym razem tam i może mogą się w tym czasem pogubić. My wiemy, jaką pracę mamy do wykonania, czy podczas meczów, czy treningów. Oczywiście, że u siebie lepiej się gra, jest większa mobilizacja, ale trzeba te kilka miesięcy przetrwać.
PRZECZYTAJ WIĘCEJ O MODERNIZACJI STADIONU OGNIWAW czym jest obecnie największa różnica między Ogniwem a Lechią i Arką? Rywale rzeczywiście mają wyższe budżety?Nie chcę oceniać, czy oni mają większe czy mniejsze pieniądze od nas, ale po samych składach to widać. W Arce, w Lechii, co tutaj dużo mówić, nie brakuje w tych zespołach "najemników", czyli zawodników, którzy przyszli tam z innych klubów. To oznacza, że są tam pieniądze, by takich ludzi sprowadzać. U nas nie ma takiego zaplecza finansowego. Dlatego opieramy się na swoich wychowankach. Dopiero ostatnio udało się trafić na fajne wzmocnienia zza granicy. Nie pamiętam, kiedy wcześniej to się udało. Teraz mamy dwóch dobrych zawodników z Ukrainy, a na wiosnę ma być jeszcze trzeci. Dzięki nim jako drużyna możemy dostać pozytywnego "kopa" i pójść jeszcze do przodu.
Pan cały czas gra dla Ogniwa. Nie było nigdy myśli, by odejść do bogatszego klubu?Jestem sopocianinem z krwi i kości, mieszkam od stadionu 200 metrów. Wszyscy chłopacy z dzielnicy albo grali w rugby, albo byli choć na jednym treningu. Moimi przyjaciółmi od lat są m.in.: Marcin i Mariusz Wilczuk czy
Marcin Malochwy. Mogę powiedzieć, że mieszkam jakby w kolebce sopockiego rugby. Dlatego jak nawet miałem jakieś propozycje, to nigdy nie chciałem odejść. Przecież i tak rugby jest pół amatorskim sportem. Poza gra i tak wszyscy pracują. Oczywiście zawsze lepiej grać w lepszych klubie, ale liczyłem, że Ogniwo kiedyś się odbuduje. Mam nadzieję, że ten rok i przyszły będą wreszcie należały do nas i będziemy piąć się w tabeli.
Grał pan w jednej drużynie z Karolem Czyżem. Gdy został on trenerem, to wcześniejsze zawodnicze relacje pomagają czy przeszkadzają we współpracy ze szkoleniowcem?Pomagają. Ja się dobrze dogaduję z trenerem, a i inni chłopacy nie mają z tym problemu, są zadowoleni. Tym bardziej, że trzeba podkreślić, że Karol jako trener bardzo dużo dobrego wniósł do drużyny. To widać zresztą po wynikach, że wykonuje dobrą robotę. Przecież nie kupowaliśmy zawodników, a rezultaty są coraz lepsze. Tak jak teraz w tabeli nie staliśmy od 2003 roku, gdy Ogniwo zdobyło ostatni tytuł mistrza Polski. Pamiętam tamten sukces, gdyż wtedy jeszcze jako kibic pojechałem na finał play-off do Łodzi.
TEN FINAŁ DAŁ OGNIWO TYTUŁ MISTRZA POLSKI 2003Na 2015 rok jakie mam pan oczekiwania w związku ze swoją grą i wynikami Ogniwa?Sam chcę nadal się udoskonalać, stawiać sobie nowe cele zarówno pod względem poprawy siły, biegania, techniki. Z Ogniwem liczę, że jeśli nie zdobędziemy, to choć otrzemy się o jakiś medal ligowy. Bardzo chciałbym zdobyć mój pierwszy medal w rugby. Wierzę, że do tego dojdziemy.
Może pan zdradzić kilka rzeczy ze swojego życia pozaboiskowego? Powiedział pan, że nikt z zawodników nie żyje z rugby. Co robi pan poza sportem?Moja mama prowadzi biuro księgowe, a ja jej pomagam...
Papierki pan wypełnia, doradza?Nie. Jestem prawdziwym pomagierem. PIT wypełnię, ale na tym się kończy, księgowym nie będę. Bardziej jeżdżę wszędzie tam, gdzie trzeba, czyli ZUS, poczta, rozwożę, dowożę...
Czyli czasy, że rugbiści stali głównie na bramkach w nocnych klubach to przeszłość?Można powiedzieć, że to było dawno i nieprawda. Aczkolwiek, lat chyba temu 10, sam tego próbowałem. Mieliśmy ekipę trójmiejską w pracy, z różnych klubów, gdyż był w niej też Marcin Malochwy i Maciek Stachura.
Jak to robicie, że na boisku często iskrzy, w ruch idą pięści i nogi, a po meczu nie tylko jesteście kolegami, ale nawet i prowadzicie wspólne interesy?Rugby jest sportem fair play, nawet jak na boisku dochodzi do spięć. Gdy trwa mecz, czasami jest chęć by oddać, ale poza boiskiem mamy do siebie szacunek, jesteśmy zżyci. Myślę, że u nas jest tak jak i w innych sportach walki. W MMA czy boksie też biją się, szarpią, a po skończonej walce podchodzą i podają sobie ręce.
Na koniec proszę niech pan zdradzi nam, skąd się wziął pana boiskowy przydomek. Dlaczego koledzy mówią do pana "Chińczyk"?Nie ma z tym związanej żadnej anegdoty. To samo kiedyś tak wyszło. Ktoś tak powiedział i tak zostało.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
