Kopalnia wiedzy o Arce.

Maciej Witczak jest kopalnią wiedzy o Arce. Niebawem będzie finalizować wydanie monografii gdyńskiego klubu, która w sensie merytorycznym może przebić Kolekcję Klubów przygotowywaną przez twórców encyklopedii piłkarskiej Fuji. Start nowego sezonu to dobry czas na intrygujące wspominki. Zaczęliśmy od Pucharu Ligi.

- Arka uczestniczyła w pierwszej edycji tych rozgrywek, w 1977 roku. To była inicjatywa "Sportu" z myślą o pierwszoligowcach. Nasz zespół nie wyszedł z grupy z Lechem, Pogonią i Śląskiem, a za rok, jak większość klubów, zrezygnował z udziału. Pomysł dosięgła więc naturalna śmierć.

- W II lidze arkowcy grali znacznie wcześniej.

- Od 1961 roku. Wtedy jeszcze grano systemem wiosna-jesień. Rywalizacja o awans również wyglądała inaczej, bo była trzystopniowa. Najpierw gdynianie triumfowali w lidze wojewódzkiej, następnie wygrali grupę z Zatoką Braniewo i Pomorzaninem Toruń, aby wreszcie trafić do grupy 6 klubów, które na ligową modłę walczyły o dwa premiowane miejsca. Najlepsza okazała się Lublinianka. Za nią Arka i Hutnik Nowa Huta z identycznym dorobkiem punktowym. Ani bramki, ani bezpośrednie gry nie miały znaczenia, toteż wyznaczono baraż na stadionie stołecznego Marymontu. To było 27 listopada. Przez 120 minut nie padł ani jeden gol, a serii karnych jeszcze nie znano. Zatem losowanie. Krakowianin Włodzimierz Baruch, który po awansie wrócił do Garbarni, wybrał reszkę...

- Słyszeliśmy, że słynna złotówka gdzieś przepadła.

- Jacek Dziubiński powiedział mi ostatnio, że jest w pubie Maćka Faltyńskiego na Cisowej. Być może, ale ja jej tam nie zauważyłem.

- Debiut w II lidze...

- 12 maja 1961 roku z Naprzodem Lipiny, w którego składzie był... Antoni Piechniczek. Pierwszy punkt i pierwsza bramka - akurat remis z Bałtykiem - dopiero w czwartej kolejce.

- Najbliższe otoczenie beniaminka tworzą starzy arkowcy. Panowie Gierszewski, Rajski i Kędzia grali razem ponad 25 lat temu!

- To jednak prawda, że historia toczy się kołem i tworzy tak interesujące sytuacje. Notabene Gierszewski i Rajski, który prowadził żółto-niebieskich w 1990 roku, należy do grupy 12 szkoleniowców, najpierw będących piłkarzami klubu z Ejsmonda. W tym gronie jest też Grzegorz Witt. Mając 26 lat był trenerem podczas czterech meczów u schyłku sezonu 1994/95. Przykro to przypominać, ale miał pecha firmować najwyższą porażkę w II lidze - 0:9 z Wisłą w Krakowie. Od razu powiem, że najwyżej wygrywaliśmy w edycji 1971/72 - 8:1 z Włókniarzem Pabianice i 7:0 z Piastem Gliwice. W tym drugim spotkaniu nie kto inny, jak Andrzej Szarmach zdobył 4 gole, co jest rekordowym osiągnięciem arkowca w II lidze. Hat-tricków było ponad 20, lecz ostatni aż 19 lat temu.

- Wróćmy do starej gwardii. Gierszewski wiele sobie nie pograł w klubie, w którym się wychował.

- Zaliczył raptem trzy występy w II lidze. W 1975 roku, kiedy, jako beniaminek, klub walczył o utrzymanie, pozyskano Tandeckiego z Bałtyku i pan Mieczysław poszedł za miedzę w ramach rozliczenia transferu. Nie było go więc w Arce równe ćwierć wieku! Również pan Rajski, przychodząc do klubu za trenerem Stachurą latem '99 zaliczył come back po 9 latach. To zresztą wychowanek Lechii, ofensywny pomocnik, ale trafił do nas z Bałtyku. W żółto-niebieskim trykocie rozegrał 146 spotkań ligowych i pucharowych, strzelił 15 goli. Był najlepszym snajperem - nie ważne, że tylko z 5 trafieniami - gdy Arka awansowała do ekstraklasy! Żeby było zabawniej, Wiesław Kędzia, choć i on nie jest wychowankiem Arki, bo pochodzi z Bielawianki, grał znacznie więcej od Gierszewskiego. W I i II lidze skompletował 104 występy na boku obrony. Przybył do Gdyni jako piłkarz znany z reprezentacji juniorów. W roli działacza zaliczył kilka powrotów. Był kierownikiem drużyny w latach 1980-83, następnie za kadencji Jastrzębowskiego, od 1987 roku. 5 lat temu pojawił się w HTM jako dyrektor i znowu odszedł. W tej chwili rozpoczyna trzeci rok nieprzerwanej pracy, i to, jak słyszymy, już w roli pełnomocnika zarządu.

- Arka z wolna odradza się pracą ludzi, którzy ongiś stanowili o jej wielkości. W tym miejscu nie możemy pominąć nazwisk panów Kowalskiego i Czyżniewskiego. Jednak jest jeszcze ktoś - kibic. Bez niego sukces nie ma smaku.

- Sam byłem rozczarowany frekwencją na trybunach. Tysiąc osób na meczu z Kaszubią, który decydował o mistrzostwie jesieni, to klęska. Czerwcowe spotkanie z Unią, na które przybyło około 4 tysięcy kibiców, stanowiło jednak przedsmak tego, o czym marzę. Atmosfery wielkiego widowiska. Ongiś w ekstraklasie na stadion przy Ejsmonda przychodziło 16-18 tysięcy ludzi. Pamiętną grę z Beroe Stara Zagora miało bezpośrednio obserwować 27 tysięcy. Przynajmniej tak podawała prasa. Drugoligowy rekord to 20 tysięcy na derbach Arka - Lechia wiosną '76. Jestem jednak ostrożny i dlatego będę bardzo zadowolony, jeśli w tej rundzie średnia zbliży się do średniej z... 1961 roku, czyl od 4 do 6 tysięcy.

star.