Marcin Wilczuk (Ogniwo Sopot) zajmuje 8., a Anders Thomsen (Wybrzeże Gdańsk) 7. miejsce po dwóch tygodniach plebiscytu na Ligowca Roku 2017. W cyklu rekomendacji eksperckich same gwiazdy, dawni mistrzowie. O rugbiście pisze Grzegorz Kacała, a żużlowca charakteryzuje Zenon Plech. Ewentualny awans tych sportowców i cała klasyfikacja jest w Waszych rękach. Udzielajcie wsparcia nominowanym, klikając na poniższy link. Głosować można do południa 31 stycznia. Natomiast w sobotę o godzinie 12 będziecie mogli przeczytać o Tomaszu Witkowskim i Mateuszu Mice.
TUTAJ ZAGŁOSUJGRZEGORZ KACAŁA, najbardziej utytułowany polski rugbista w historii. Zdobywca Pucharu Europy z francuskim Brive. Wielokrotny reprezentant Polski. Grał też w walijskim Cardiff oraz Ogniwie Sopot i Lechii Gdańsk. Z tymi dwoma polskimi klubami zdobywał również mistrzostwo Polski jako trener. Były wiceprezes, a obecnie członek zarządu Polskiego Związku Rugby
Marcin Wilczuk to bez wątpienia najlepszy polski filar ostatniej dekady. Pod względem umiejętności mógłby się z nim równać jeszcze
Sławek Kaszuba, który niedawno skończył karierę, ale on mniej od rugbisty Ogniwa zagrał meczów w reprezentacji. A "Wilk" w kadrze dobija do 50 gier. To w rugby, gdzie nie gra się tak często w ciągu roku spotkań międzypaństwowych jak w innych grach zespołowych. To naprawdę wielki wyczyn. Wiem, że Marcin nosi się powoli z kończeniem występów w narodowych barwach, choć patrząc na jego poziom sportowy nie powinien się z tą decyzją spieszyć. Jeśli utrzymywać się będzie w obecnej formie, to najbliższy rok wcale nie musi być jego ostatnim w kadrze.
To przykład sportowca, który potrafi pogodzić sport z pracą i życiem rodzinnym. Kibicuję mu, aby doczekał na boisku takiego momentu, że w seniorskiej drużynie Ogniwa zagra w meczu ligowym nie tylko z bratem Mariuszem, ale także synem Wiktorem, który ma obecnie 15 lat. Tak jak mówiłem, że ten rugbista jeszcze długo może być potrzebny reprezentacji to na krajowych boiskach z powodzeniem może grać jeszcze znacznie dłużej, spokojnie także po przekroczeniu 40-tki.
Patrząc na jego karierę, uważam, że jest kompletna. Co prawda nie udało mu się zagrać w pełni zawodowym klubie, ale to naprawdę dla Polaka bardzo trudna sprawa i sądzę, że w najbliższych latach także to się nikomu nie uda. Warto pochwalić Wilczuka, że próbował przebijać się w Europie. Grał w Benfice Lizbona, która nie tylko ma sławną nazwę, ale w Portugalii liczy się mocno także w rugby. W Irlandii z Belvedere zdobył awans do tamtejszej I ligi. W Polsce zaczynał i teraz wrócił do macierzystego Ogniwa Sopot, ale posmakował także gry w Arce Gdynia. Ma zatem rozmaite doświadczenie. To jego obecnie mocna strona. Ponadto od zawsze miał charakter do rugby. Potrafił też słuchać i wyciągnąć z tego odpowiednie wnioski dla siebie, co potem skutkowało właściwymi decyzjami.
Po części mam tę satysfakcję, że Marcin słuchał także moich rad. W rugby wszyscy zaczynający chcą grać w III linii młyna, bo tak się jest bliżej piłki, a co za tym idzie i mediów. Na takich zawodników nie tylko dziennikarze, ale i kibice zwracają największą uwagę. I tam też zaczynał Wilczuk. To mnie udało się go namówić na zmianę pozycji na lewego filara, na której uważam doskonale wykorzystał swój potencjał.
Nie jest on zbyt wysokim zawodnikiem, ale do pierwszej linii ma dobre parametry. Ponadto jak na swoją masę jest dość szybki. Cechuje go także wytrzymałość. Potrafi też grać piłką i szarżować. To wszystko wyróżnia go na tle zawodników grających na tej pozycji, którzy nastawieni są na pchanie i spacerowanie na boisku. Gra na filarze to często do wykonania czarna robota, którą niekiedy z boku mało widać. A Marcin z tego potrafi wywiązać się znakomicie.
Warto też pokreślić, że radzi sobie także poza boiskiem. Prowadzi własną firmę, jest ojcem trójki dzieci. Też cieszę się, że skorzystał i w tym względzie z moich rad. Pamiętam, że gdy jeszcze grałem w Cardiff, gdzieś około 2000. roku, Marcin przyjechał na wyspy, ale nie jako rugbista, a zwykły pracownik. Imał się różnych zajęć. Namówiłem go, by nie rezygnował z rugby, bo do tej dyscypliny ma naprawdę charakter.
Obecne sukcesy Ogniwa Sopot, odbudowa tej drużyny do w dużej mierze także zasługa pracy, która na boisku wykonał Marcin. Bywał jej liderem, gdy
Piotr Zeszutek był jeszcze młodym zawodnikiem, mobilizował kolegów, stanowił dla nich przykład. Myślę, że w tej dyscyplinie nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Niech udowadnia, że rugby do sport dla ludzi długowiecznych.
SPRAWDŹ WYNIKI GŁOSOWANIA NA LIGOWCA ROKU 2017 NA TYDZIEŃ PRZED ZAKOŃCZENIEM PLEBISCYTU ZENON PLECH, były żużlowiec i trener Wybrzeża Gdańsk, srebrny i brązowy medalista indywidualnych mistrzostw świata, pięciokrotny indywidualny mistrz Polski, jeden z najwybitniejszych polskich żużlowców w historii
Anders Thomsen w swoim drugim roku startów w Wybrzeżu sprawował się bardzo przyzwoicie. Był czołowym zawodnikiem całej I ligi. To żużlowiec, który nie tylko punktuje, ale jeździ niezwykle widowiskowo.
Walecznością przypomina mi
Darcy'ego Warda, w którym gdańscy kibice byli zakochani. Żużel powinien polegać na jeździe w bliskim kontakcie, a nie na wygrywaniu startów i uciekaniu do przodu. To jest skutecznie, ale mało efektowne. To właśnie tacy zawodnicy jak Thomsen najszybciej zjednują sobie fanów.
To wciąż jest młody zawodnik i jeszcze się uczy. Jestem ciekaw co pokaże w nadchodzącym sezonie. Poprzeczkę trzeba mu wieszać wysoko. Każdy zawodnik marzy o postępie i rozwoju. Thomsen to nie tylko zawodnik o dużych perspektywach dla Wybrzeża, ale i dla reprezentacji Danii.
Ta przeżywa trudny moment. U schyłku kariery jest m.in. wielki mistrz
Nicki Pedersen, ale taka jest kolej rzezy. Pamiętam jak kariery kończyli
Ole Olsen,
Erik Gundersen,
Jan Osvald Pedersen czy
Hans Nielsen. Starzy mistrzowie odchodzą, a idą nowi. Czy Thomsen może być kolejnym? To zależy tylko od niego.
Anders ma w swoim kraju wiele wspaniałych wzorców. Z tego co mi wiadomo, to żywiołowy uśmiechnięty chłopak, może sprawiać wrażenie lekkoducha. Ja byłem zawsze zwolennikiem pełnej koncentracji w drodze do optymalnego wyniku, ale każdy ma swoją drogę. Czytałem jego wypowiedzi, w których twierdzi, że Wybrzeże wygra ligę w nadchodzącym sezonie. Ktoś może się oburzać, że jest buńczuczny. Być może, ale można spojrzeć w ten sposób, że jest po prosto pewny siebie. To w żużlu dobra cecha.
Czy mógł zrobić więcej w przegranych barażach z Toruniem? Być może, ale nie osądzałbym go przez ten pryzmat. Tak naprawdę wszyscy w Gdańsku odczuwamy niedosyt po przegranym finale z Unią Tarnów. Wierzyłem, że uda się ją pokonać i bezpośrednio awansować do ekstraligi. Być może Wybrzeżu powiedzie się w tym roku. Myślę, że ten sezon pokaże na co naprawdę stać Thomsena. Z pewnością może być liderem tej drużyny.
SZCZEGÓŁOWY REGULAMIN PLEBISCYTU NA LIGOWCA ROKU I LIGOWCA MIESIĄCA POZNAJ LEPIEJ KANDYDATÓW DO TYTUŁU LIGOWCA ROKU 2017. PRZECZYTAJ WYWIADY kolejność alfabetyczna - FILIP DYLEWICZ (Trefl Sopot, koszykówka)
- RENAT GAFUROW (w 2017 roku Zdunek Wybrzeże Gdańsk, żużel)
- KACPER GOMÓLSKI (w 2017 roku Zdunek Wybrzeże Gdańsk, żużel)
- KATARZYNA JANISZEWSKA (GTPR Gdynia, piłka ręczna)
- DUSAN KUCIAK (Lechia Gdańsk, piłka nożna)
- MATEUSZ MIKA (Trefl Gdańsk, siatkówka)
- PAVELS STEINBORS (Arka Gdynia, piłka nożna)
- ANDERS THOMSEN (Zdunek Wybrzeże Gdańsk, żużel)
- MARCIN WILCZUK (Ogniwo Sopot, rugby)
- TOMASZ WITKOWSKI (MH Automatyka Gdańsk, hokej na lodzie)
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
