Sportowym światem wstrząsnął wypadek
Piotra Wadeckiego, kolarza grupy Domo Farm Frites. 14 marca, w Sorrento, na finiszowych metrach pierwszego etapu wyścigu Tirreno - Adriatico najlepszy polski zawodnik uczestniczył w poważnej kraksie. Gdynianin uderzył głową o asfalt, doznając urazu kości twarzy. Kilka godzin później przeszedł 4,5-godzinną operację, po której przez dwa następne dni był sztucznie utrzymywany w śpiączce.
- Z samego zdarzenia naprawdę niewiele pamiętam. Moja pamięć sięga stu ostatnich, finiszowych metrów. Potem była kraksa. Z tego, co mi opowiadano po wypadku, byłem przytomny, spokojnie wstałem i nawet podszedłem do karetki. Tego, co działo się później, już nie pamiętam.
- Operacja w klinice Cardarelii w Neapolu trwała bardzo długo. Czy wie pan dokładnie, jakiego stopnia obrażenia pan odniósł?
- Dokładnie nie wiem i nie chcę wiedzieć. Po co mam się denerwować. Najważniejsze dla mnie jest to, że bez komplikacji dochodzę do zdrowia.
- Jak zareagowali partnerzy ze zespołu, działacze grupy Farm Frites?
- Bardzo mocno się ze mną solidaryzowali. Były odwiedziny w szpitalu. Natychmiast też z Polski przyleciała moja żona, Beta, wraz z dziećmi, trzeletnim Szymonem i ośmiomiesięczną Julią. Do sali, gdzie leżałem, wpuszczona została tylko małżonka i to zaledwie na pięć minut. Te pięć minut bardzo mi pomogło. Małżonka pocieszała mnie. Mówiła, że jest tu z dziećmi, że wszystko będzie już dobrze.
- To był pana pierwszy start we włoskim klasyku?
- Tak i od razu tak pechowy. Do tej pory jedyną poważniejszą kontuzją, jaką odniosłem ścigając się na rowerze było złamanie obojczyka w wieku juniorskim. Poza tym pamiątkami po udziale w kraksach były co najwyżej siniaki i otarcia.
- Pewnie sezon ma pan już stracony?
- Mam zamiar powrócić do rywalizacji za miesiąc. Dokładne badania, które przeprowadzono we Włoszech, nie wykazały żadnych powikłań. Mają one być powtórzone za 12 dni w Akademii Medycznej w Gdańsku. Jeśli wyniki się potwierdzą, ścigam się dalej.
- Nie obawia się pan blokady psychicznej?
- Na szczęście na razie nie odczuwam żadnego strachu. Mam nadzieję, że nic takiego mnie nie dotknie na trasie. Co prawda szefowie grupy cały czas powtarzają mi, bym się nie spieszył z powrotem, jednak myślę, że nie popełniam błędu.
- Jak pan oceni swą formę sprzed wypadku?
- Była naprawdę wysoka. Celowo bardzo mocno przepracowałem zimę, by dobrze wypaść w pierwszej części sezonu. Maj chciałem sobie odpuścić. Póniej miałem wziąć udział w Tour de France.
- Czy w tej sytuacji udział w morderczej Wielkiej Pętli jeszcze wchodzi w grę?
- Oczywiście, że tak.
Rozmawiał: Krystian Gojtowski
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
