U schyłku 2004 roku
Berenika Tomsia mogła poczuć się jak bajkowy Kopciuszek. 15-latkę porwał wielki siatkarski świat. Nie tylko trenowała przez dwa tygodnie z mistrzyniami Europy, ale także wyszła w podstawowym składzie w meczu przeciwko Włoszkom, aktualnym mistrzyniom świata! Rzecz miała miejsca w katowickim "Spodku", który dla krajowej siatkówki jest tym, czym Stadion Śląski dla futbolu.
- Do pełnej realizacji scenariusza sportowego "Kopciuszka" z tobą w roli głównej zabrakło chyba tylko balu sylwestrowego w Hotelu Sobieski, który byłby równoznaczny z wyjazdem na turniej kwalifikacyjny do igrzysk olimpijskich?
- Nie. Dla mnie była to bajka w pełni. O wyjeździe do Azerbejdżanu nie pomyślałam ani przez chwilę. Zgrupowanie w Szczyrku, a później mecz z Włoszkami były dla mnie ogromnym przeżyciem. Nigdy nawet nie śmiałam marzyć, że będę trenowała z mistrzyniami Europy, a co dopiero grać przeciwko mistrzyniom świata. W dodatku w takiej scenerii. Nigdy wcześniej nie byłam w tak wielkiej sali jak "Spodek", nie grałam przed tak dużą widownią.
- Trener skreślił trzy siatkarki, a ty ciągle byłaś w kadrze. Potem rozpoczęłaś mecz z Włoszkami w podstawowym składzie... Naprawdę nie pomyślałaś: a może to ja pójdę na sylwestra do Sobieskiego?
- Największą nagrodą za pobyt w Szczyrku była dla mnie obietnica trenera Niemczyka, że powoła mnie na kadrę na następne zgrupowanie. W maju. A co do sylwestra, byłam już umówiona z koleżanką w Gdańsku. O mały włos bym nie zdążyła, ale z innych powodów niż reprezentacyjne obowiązki.
- ???
- Podróż ze Szczyrku do Gdańska zajęła mi ponad 12 godzin. Pod Częstochową był przymusowy postój. Zapalił się wagon, którym jechałam. Okazało się, że wadliwe jest ogrzewanie. Wyłączono je i wagon pojechał dalej, ale już bez pasażerów. Przesiadłam się na inne miejsce.
- Trener Niemczyk nie ukrywał, czego niektórzy nie chcieli dostrzec, że na kadrę jedziesz głównie po naukę. W jakim stopniu czujesz się lepszą siatkarką po treningach w Szczyrku?
- Poprawiłam atak. Z drugiej strony, trudno było liczyć, że przez dwa tygodnie w jakiś znaczący sposób poprawię siłę czy technikę. To powołanie przede wszystkim w wielkim stopniu mnie dowartościowało jako siatkarkę. Utwierdziłam się w przekonaniu, że mój wybór
był słuszny. Wiem, ile mi jeszcze brakuje, ale także wiem, co należy robić, aby grać tak dobrze jak obecne reprezentantki.
- Magdalena Śliwa, która wystawiała ci piłkę w meczu z Włochami, jest od ciebie starsza o 19 lat. Dysproporcje wiekowe nie przeszkadzały ci lub starszym zawodniczkom?
- Nie. Z meczu z Włochami pamiętam przede wszystkim nerwy. Trudno było mówić o zrozumieniu ze Śliwą, bo odbyłam z nią wcześniej dwa treningi. W pierwszym etapie zgrupowania, jako najmłodsza miałam oczywiście pod opieką wózek z piłkami. Gdy przyjechały zawodniczki z lig zagranicznych, dyżury rozkładały się na młodsze zawodniczki.
- Które z kadrowiczek zrobiły na tobie największe wrażenie?
- Jeśli chodzi o umiejętności czysto sportowe, z pewnością Małgosia Glinka. Natomiast za opiekę na kadrze jestem wdzięczna Izie Bełcik i Oli Przybysz. Uważały nawet na to, abym się nie przeziębiła, przypominały mi o założeniu czapki na głowę czy zapięciu kurtki przed wyjściem z hali i hotelu.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
