Rozmowa z Izabelą Bełcik, siatkarką
To już tradycja od blisko siedmiu lat. Najpierw w reprezentacji kadetek, potem juniorek, a teraz seniorek najważniejsza impreza nie może obyć się bez Izabeli Bełcik. 23-letnia rozgrywająca Energi Gedanii zajęła też miejsce w samolocie, który wczoraj wystartował do Japonii. W Pucharze Świata polskie siatkarki walczyć będą z jedenastoma ekipami. Każda zagra z każdą. Trzy najlepsze nie tylko staną na podium, ale przede wszystkim zdobędą prawo gry w przyszłorocznych igrzyskach olimpijskich.
- Analizowaliśmy nagrania meczów naszych obecnych rywalek, gdy przed rokiem grały na mistrzostwach świata. Nie oszczędzali się też statystycy, którzy pod tym kątem prześwietlili możliwości rywalek. Mamy dobre rozeznanie sił, raczej nie powinnyśmy być zaskoczone.
- Co z tego rozeznania wynika?
- Nie ma słabych. Z każdym trzeba się liczyć. Z drugiej strony, przed nikim też nie trzeba padać na kolana. Z faworytem, jak pokazałyśmy na mistrzostwach Europy czy w eliminacjach do Grand Prix, też można wygrać. Turniej odbędzie się w Azji, a zatem najgroźniejsze wydają się być Azjatki.
- Trener Niemczyk zapowiada, że Polki walczyć będą o miejsca 3-6, choć zaraz dodaje, że realnie oceniając szanse jesteśmy na miejscach 7-8. Co ty na to?
- Wyjazd na igrzyska jest naszym największym marzeniem. Wspaniale byłoby cel ten osiągnąć w Japonii. Ale nawet, jeśli się nie uda, to nie można odpuścić żadnego meczu. Każda wygrana to punkty do światowego rankingu. A te będą potrzebne, gdy ewentualnie przyjdzie stanąć do trzeciego etapu kwalifikacji. W rozgrywkach interkontynentalnych zagrają tylko najwyżej klasyfikowane drużyny. Im więcej punktów teraz zdobędziemy, tym łatwiejsi później będą rywale.
- Niebagatelne znaczenie będzie miała w Japonii aklimatyzacja. Jak przebiegała ona u ciebie wcześniej, gdy wybierałaś się na wschodnią półkulę?
- Na pewno byłam w tamtych stronach. Tylko gdzie? W Tajlandii! Nie pamiętam, aby były z tym jakieś kłopoty. Zwykle nie mam problemów ze zmianami czasu.
- Zabierasz ze sobą pałeczki?
- Próbowałam się nimi posługiwać, ale - jak pamiętam - w Tajlandii były potrawy, które można było jeść po europejsku.
- Przed wami 11 meczów w 14 dni. Końska dawka. W ligowych play off w tym czasie grało się co najwyżej siedem. Obawiacie się tej próby?
- To rzeczywiście nowość i duża niewiadoma. W tym kontekście bardziej zrozumiała jest decyzja Doroty Świeniewicz. Reprezentacji potrzebnych będzie 12 zdrowych i silnych dziewczyn, które stać na wytrzymanie takich obciążeń.
- Ostatnią decyzją, wykluczającą z kadry Dominikę Leśniewicz, trener Niemczyk udowodnił, że w jego drużynie nikt nie ma etatu. Czy możemy się spodziewać, że dojdzie też do zmiany na rozegraniu?
- W każdym meczu, na każdym treningu robię wszystko, aby przekonać trenera do swoich umiejętności. Cieszę się, że to docenił i odbarzył mnie ponownie zaufaniem. W mistrzostwach Europy zagrałam we wszystkich meczach. Liczę, że w Japonii będzie podobnie. Chciałabym pomóc drużynie, nawet wówczas, gdy znów pierwszą rozgrywającą będzie Magda Śliwa. Z ławki najczęściej wchodzi się, gdy drużynie nie idzie. Jest na pewno duży stres, ale potem i większa radość, jeśli udaje się zmienić sytuację na parkiecie, poderwać drużynę do skutecznej walki.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
