Polskie siatkarki awansowały do Grand Prix. Do grona dwunastu najlepszych zespołów świata dostały się rzutem na taśmę, wygrywając ostatni mecz z Niemkami 3:1. Poza prestiżową rywalizacją znalazły się Turczynki, które przyjmując organizację kwalifikacji w ogóle takiej myśli do siebienie dopuszczały. Gdańską jedynaczkę w kadrze Andrzeja Niemczyka odnaleźliśmy wczoraj w McDonald's. Czyżby 16-letnia Bernika Tomsia miała już dość tureckiego kebaba?
- Nic z tych rzeczy. Kebabu w Turcji nie było mi dane spróbować. Wyjścia do miasta nie były zbyt długie, a w hotelu mieliśmy naprawdę bardzo dobre jedzenie.
- Podczas kwalifikacji olimpijskich w Azerbejdżanie trener zabranił siatkarkom jadać poza hotelem. Teraz było podobnie?
- Nie, ale żadna z zawodniczek nie skusiła się na kebab. Jedli tylko... trenerzy.
- Czy nie odczuliście wrogości wobec siebie po tym, jak wyeliminowałyście Turczynki?
- Gorąco było tylko w hali. Gdy grałyśmy z Niemkami i wygrywałyśmy w drugim czy trzecim secie, wszyscy kibice wstali i odwrócili się od parkietu. Stali tak przez kilka akcji. Ale to im nie pomogło. Zrobiłyśmy swoje.
- Gospodarze mówili wprost, że ułożyliście się z Niemkami.
- Może dziennikarze. Osoby, które się nami opiekowały, były do końca dla nas bardzo miłe i sympatyczne. Jeszcze po meczu gospodarze zabrali nas na wycieczkę po Ankarze.
- Czy gdy na inaugurację przegrałyście z Holandią, spodziewałyście się, że w tak dobrym nastroju opuszczać będziecie Turcję?
- W awans wierzyłyśmy cały czas. Może pewne wątpliwości pojawiły się, gdy przegrałyśmy z Turczynkami. Po meczu z Holandią odbyło się zebranie. Przeaanalizowaliśmy to, co się stało. Trener kazał nam zapomnieć o tym niepowodzeniu.
- Gdy wchodziłaś do kadry, mówiłaś, że bardzo pomagała ci Izabela Bełcik. Po przegranej z Holandią na rozgrywającą spadły największe gromy. Czy wówczas pocieszyłaś byłą koleżankę z Gedanii?
- Oczywiście. Wszyscy pocieszali Izę. W siatkówce jedna zawodniczka nie może wygrać, ani też przegrać meczu.
- Gdy wchodziłaś do kadry, królowały w niej Magdalena Śliwa, Małgorzata Wolska-Niemczyk, Dorota Świeniewicz, zawodniczki blisko dwa razy starsze od ciebie. Czy po odmłodzeniu reprezentacji łatwiej znajdujesz wspólny język z kadrowiczkami?
- Na pewno. Różnica wieku znacznie się zmniejszyła. Jednak na początku trudno było mi się wbić do drużyny. Dziewczyny trenowały ze sobą ponad miesiąc, gdy trener włączył mnie do przygotowań.
- Z kim dzieliłaś pokój?
- Z Mariolą Barbachowską. Mieszkało mi się z nią bardzo dobrze. Tylko na pozór jest cicha i spokojna.
- Od początku do Turcji jechałaś z założeniem, że masz patrzeć i uczyć się, czy liczyłaś, iż trener pozwoli ci wyjść na parkiet?
- Chciałam grać, ale na mojej pozycji - środku bloku - były aż cztery zawodniczki. Grały dobrze, a ponadto turniej był tak ważny, że nikt nie eksperymentował. Na parkiet również ani razu nie weszła Agata Karczmarzewska, która ma ode mnie duże większe doświadczenie.
- Trener Niemczyk namawiał cię, byś przeniosła się z Gdańska do SMS Sosnowiec. Gdy dowiedział się, że nie zastosowałaś się do jego sugestii, stracił do ciebie zaufanie?
- Mam nadzieje, że nie. Liczę, że dobrą grą w Enerdze Gedanii przekonam go, że dokonałam dobrego wyboru. Będzie na to sporo czasu, bo w tym roku nie ma chyba w planie żadnego kadrowego zgrupowania.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
