Michał Globisz, największy autorytet w tej dziedzinie, nie ma wątpliwości. Honorowy tytuł trafił w godne ręce. Jednak nad głową
Karola Wasielewskiego, mimo że od września 2001 regularnie występuje w IV lidze, mimo że od roku należy do czołowych defensorów w reprezentacji Andrzeja Zamilskiego, nie unosi się aureola olśniewającego talentu. Nie słychać głosów wróżących stoperowi Bałtyku karierę w najlepszych polskich klubach. Nie pyta o niego Piotr Mandrysz, chodzący po obiektach GOSiR tymi samymi ścieżkami.
Sam Karol nie objawia gwiazdorskich pragnień. Na wskroś skromny skrywa sportową determinację i młodzieńcze marzenia pod płaszczem uczniowskich powinności. Obowiązków, które dyktuje nie pęd za karierą, lecz rozsądek nakazujący dopilnować wykształcenia.
- W nowym roku chciałbym z powodzeniem przejść maturę, być może zakotwiczyć na AWFiS i dalej rozwijać się piłkarsko - mówi.
- Nie myślę o zmianach, przeprowadzka do innego klubu leży w sferze spekulacji. Nie ma obaw, że opuszczę biedny Bałtyk, aby gdzieś w III lidze skasować kilka setek. Jeśli odejść, to tylko wyżej. Najchętniej dołączyłbym do Groclinu prowadzonego przez pana Kaczmarka, ale to już niemożliwe. Cierpliwie poczekam na szansę. Ona przyjdzie...Egzamin dojrzałości zamierza zdawać z polskiego, angielskiego i matematyki.
Mirosław Zimny, trener w Bałtyku i wychowawca jego klasy, piłkarskiej czwartej C, w VIII LO, ze szczerą radością przyjął semestralną średnią Juniora Roku: "3,9 to naprawdę dobry wynik!" Właśnie Zimny wpaja swoim piłkarzom, że najpierw nauka. I w dużej mierze dzięki niemu Wasielewski zaszedł tak daleko. 16-latek na środku obrony? Kto się na to decyduje? Wasielewski widzi, że nikt inny, toteż nie zaprząta sobie głowy mrzonkami.
Trzech nastolatków zebrało taką samą liczbę punktów. Tytuł był dla jednego. Przyznaliśmy go "Wasylowi", który odziedziczył tę ksywkę po starszym bracie,
Robercie, arkowcu, ale mistrzu Polski U-17 w barwach Lechii.
Tomasz Romanów i
Paweł Żuk, któremu rok temu karierę pod skrzydłami "Jastrzębia" wywróżył na tych łamach
Jarosław Pajor, nie mogli równać się z gdynianinem pod jednym, istotnym względem. W zakończonym roku Karol czternaście razy przywdziewał biało-czerwony trykot w oficjalnych spotkaniach. Siedmiokrotnie wybiegał w podstawowym składzie, m.in. podczas I fazy eliminacji ME, gdy przyczynił się do zwycięstw nad Cyprem i Norwegią. W maju br., na boiskach w Austrii, młodzi Polacy powalczą już o bezpośredni awans do finałów mistrzostw Europy. Klasa pozostałych rywali, Szkocji i Finlandii, daje nadzieję na sukces.
- Mogliśmy wylosować znacznie gorzej. Chcemy wykorzystać szansę, którą dał nam los, a przy tym zrobić coś dla siebie i polskiej piłki. Awans i punkty przyznane przez UEFA uczynią nasz związek uprzywilejowanym podczas rozstawienia przed następną edycją - mówi 19-latek z Witomina, który z powodu podobnego, siłowego stylu przeciwników ma ogromne szanse na powołanie. Jest największy w kadrze, najlepiej zbudowany, najsilniejszy (191 cm/90 kg). Wzbudza tym zaufanie i respekt. Nie ucieka przed stwierdzeniem, że właśnie te walory są najważniejsze dla selekcjonera.
- Jestem mu potrzebny, bo nie jesteśmy Brazylią. Jako piłkarz ciągle muszę się dużo uczyć.Godna podziwu samokrytyka. Sporo jednak już umie.
Dariusz Grubba, golkiper biało-niebieskich, porównał go do
Aleksandra Cybulskiego.
- Swym zachowaniem i umiejętnością ustawienia się, antycypacją, Karol gwarantuje bramkarzowi podobny komfort jak Olek, świetny przecież stoper - komplementował młodszego kolegę. Od dziś Juniora Roku.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
