Rozmowa z pożegnalna z Łukaszem Stasiukiem
Przed i w trakcie sezonu 2003/04 do kadry Arki dołączyło trzynastu piłkarzy. W tym tygodniu, osiem miesięcy przed wygaśnięciem rocznego kontraktu, jeden z nich pożegna się z żółto-niebieskimi barwami. Jako pierwszy i prawdopodobnie nie ostatni. 27-letni Łukasz Stasiuk, przybyły latem z III-ligowego Okęcia Warszawa, rozegrał w Gdyni dziewięć spotkań ligowych i trzy pucharowe (jeden gol i dwie asysty), wszystkie w roli lewego pomocnika. Dziewięć razy wychodził na boisko w podstawowej "jedenastce", pięciokrotnie rozegrał 90 minut. Wraz ze zmianą szkoleniowca został przesunięty do rezerw.
- Kilka dni temu prezes powiedział mi, że trener nie widzi mnie w zespole - mówi wychowanek stołecznego Sarmaty.
- Rozumiem, że klub chce zejść z kosztów kontraktu, chociaż nie sądzę, by moje zarobki były obciążeniem dla budżetu. Powietrze zeszło ze mnie już gdy zapadła decyzja o odesłaniu mnie do rezerw. Pragnąłem utrzymać formę sportową i podjąć rywalizację, lecz moja psychika mocno ucierpiała na tym zesłaniu. To było wręcz uwłaczające. Pan Rajski ma sympatyczny zespół, ale ja już w wieku piętnastu lat grałem w czwartej, czyli wyższej lidze. Występy w okręgówce i siedzenie w Gdyni nie były i nie są moją ambicją.- Czy można wyżyć z połowy kontraktu?- Można. Poza tym klub płacił za wynajem mieszkania. Jednak nie sądzę, abym wytrzymał w Gdyni do końca kontraktu. To byłoby przykre i nużące. Rezerwy trenują tylko trzy razy w tygodniu, a zależało mi na solidnej pracy. Bieganie we wtorki w błocie niczemu nie służy, więc prosiłem o zwolnienie i jechałem do Warszawy. Tam miałem klub, na którego obiektach mogłem zaliczyć dwa treningi w dobrych warunkach. Koniec końców, przystałem na zerwanie umowy za porozumieniem stron. Wiosną zagram w innym klubie, być może drugoligowym. Rozpocząłem rozmowy i poszukiwania. Chcę udowodnić, że
Arka robi błąd.
- Czy otrzymał pan rekompensatę z tytułu szybszego rozstania?
- Prezes jeszcze nie złożył podpisu na dokumencie, ale przypuszczam, że tak się stanie. W każdym razie rozstajemy się w zgodzie.
- Pogodził się pan z powrotem do Warszawy...
- Od początku nie było nad czym się zastanawiać. Jeśli nowy szkoleniowiec, po dwóch treningach i meczu rezerw, skreśla zawodnika, sprawa wydaje się oczywista. Za szybko to się stało, żeby mieć wątpliwości. Przypomnę, że Kalkowski i Lizak, których wcześniej zdegradowano do V ligi, zawdzięczali to szefowi klubu, a ja wyleciałem na wniosek pana Mandrysza. Tak jak istniały jakieś powody moich regularnych występów za kadencji Marka Kusty, tak coś musiało sprawić, że jego zastępca zrezygnował z podstawowego dotąd zawodnika. Nie rezygnował przecież z piłkarza, który wcześniej grywał ogony. Po feralnej decyzji nie było dialogu. Tydzień temu, w sparingu z Orkanem Rumia, zagrał Banaczek, choć można by sądzić, że to dobra okazja do sprawdzenia Stasiuka. Nie poznałem przesłanek decyzji nowego trenera, aczkolwiek jestem zobowiązany, że uniknął brzydkiego ściemniania. Rzekł, że przegrałem rywalizację z Kalkowskim i miałem jasność. Zarazem mam pretensje do pana Piotra. Nie dał mi szansy. Myślę, że to obowiązek każdego szkoleniowca, niezależnie od rangi rozgrywek.
- Sprostałby pan nowym wymaganiom?- Żebym został dobrze zrozumiany, nie mam pretensji do kolegów. Wcześniej to właściwie odsunięcie Kalkowskiego umocniło mnie w drużynie, ale zważmy dotychczasową wartość Kozłowskiego. Wejście Marcina do Arki wcale nie uprawniało go do gry w drugiej lidze. Do tej pory nie wniósł nic szczególnego. Mówię to życząc mu jak najlepiej. Zastanawiam się też, w czym może pomóc gdynianom Gregorek, chłopak młody, ale chyba jeszcze nie spełniający ligowych wymagań. Może nie grałem rewelacyjnie, jednak uważam, iż sportowo nie odbiegałem od innych arkowców. A już na pewno wnosiłem do gry ogrom ambicji, którą z kilkoma kolegami mógłbym się podzielić. Nie czułem się osłabieniem Arki. Jeśli ktoś powie, że przeciwnik po mojej stronie był zagrożeniem dla naszej bramki, będzie nieuczciwy. Walczyłem w tyłach i w przodzie, być może sprawiło to, że były momenty, kiedy brakowało mi sił i precyzji, moje wrzutki nie były takie jak należy.
- Obserwatorzy podkreślali, że akurat pańska pozycja jak soczewka skupiła błędy kadrowe gdyńskiej spółki. Jest w Arce czterech lewych pomocników i żaden się nie wybił...
- Proszę mi wierzyć, ta drużyna ma większe problemy niż obsada lewej flanki. Teraz zresztą trenuje Banaczek.
- Orędownikiem pańskiego przejścia do Arki był Wiesław Kędzia. Kierownik drużyny dość szybko poczuł rozczarowanie.- Nie rozmawialiśmy na ten temat. Pan Wiesław znał mnie sprzed dwóch lat, gdy broniłem barw Dolcana. Może spodziewał się czegoś innego? Jeśli kogoś zawiodłem, przykro mi. Na pewno przypadki w Gdyni są dla mnie dobrą nauczką. Szukam też własnych błędów, chcę wyciągnąć wnioski na przyszłość. Całe szczęście, że żona nie dołączyła do mnie. Gdyby porzuciła pracę w Warszawie, dopiero bylibyśmy na lodzie.
- Pamiętam z jakim entuzjazmem przyjechał pan do Redłowa... - Perspektywy były wspaniałe. Przesadnie jednak wyeksponowano cele Arki. To był chyba błąd klubu i też zasługa podgrzewających atmosferę dziennikarzy. Od początku sezonu wszyscy rywale przyjeżdżali do nas z zamiarem bronienia się.
- Co zapamięta pan z Gdyni?- Wspaniałych kibiców, pucharowe mecze z Wisłą Kraków i GKS Katowice oraz zwycięskie spotkanie z KSZO, w którym miałem gola i asystę.
- A towarzysko?- To już gorzej. Byłem tu zbyt krótko, aby zaprzyjaźnić się z kimś.
star.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
