Nie takiego zakończenia sezonu oczekiwali kibice żużla w Gdańsku.
Lotos po dwóch latach jeżdżenia w ekstralidze spadł do pierwszej ligi.
O tym, że będzie to ciężki rok dla gdańskiego żużla, wiedzieli wszyscy. Znalazło się jadnak kilka osób, które postanowiły podjąć próbę utrzymania ekstraligi. Udało się namówić do wyłożenia pieniędzy Grupę Lotos, która została głównym sponsorem drużyny. Skład ustalono za pięć dwunasta. Do rozgrywek zespół przystępował z jednym celem: miał się utrzymać. Po pierwszych meczach powiało optymizmem. Zwłaszcza remis z faworyzowanym Atlasem pozwalał mieć nadzieję, że nie będzie tak źle. Po nim przyszedł jednak zimny prysznic z Unią Leszno i pasmo porażek, które trwało do końca pierwszego etapu rozgrywek. Już po kilku kolejkach stało się jasne, że można myśleć tylko o siódmym miejscu, dającym prawo walki w barażach. Ostatecznie udało się wyprzedzić Polonię Piła, ale horror z ostatniego meczu kibice zapamiętają na długo. Pierwszą część planu minimum wykonano - drużyna trafiła do baraży. Pierwszy mecz w Tarnowie pozwalał optymistycznie myśleć o utrzymaniu ekstraligi dla Lotosu. W rewanżu tłumy na stadionie przy ul. Długie Ogrody przeżyły olbrzymie rozczarowanie.
Po zakończeniu sezonu przyszedł czas na ocenę władz klubu, trenera i zawodników.
Władze
Władzom klubu trudno coś zarzucić. Kierownictwo stworzyło zawodnikom bardzo dobre warunki. Klub był wypłacalny i żużlowcy mogli się skupić tylko na jeździe. Nie musieli biegać za pieniędzymi, jak to było w innych klubach. Władze klubu, z prezesem
Markiem Formelą na czele, robiły wszystko, aby utrzymać ekstraligę.
Trener
Grzegorz Dzikowski nie miał wpływu na skład drużyny. Początki nie był najgorsze, ale później sporo kontrowersji wywołała sprawa braci Cieślewiczów. Trenerowi można zarzucić, że był zbyt miękki. Może gdyby wcześniej podjął bardziej zdecydowane działania, wynik byłby inny. Nie można odmówić panu Grzegorzowi zaangażowania. Sam jeździł z silnikami do mechaników, dla każdego zawodnika potrafił znaleźć czas, co podkreślał
Tomasz Chrzanowski. Wielu kibiców zarzucało szkoleniowcowi błędy w taktyce i żąglowanie ustawieniem par. Trudno jednak było ustawiać zawodników przy ich nieobliczalnej dyspozycji.
Zawodnicy
Tomasz Chrzanowski. Zdecydowany lider drużyny. Profesjonalista w pełnym tego słowa znaczeniu. Słabsze występy Tomka można zliczyć na palcach jednej ręki. Niezawodny na gdańskim torze. Nieco gorzej wiodło mu się na wyjazdach. W końcówce sezonu złapał szczyt formy i to jemu możemy zawdzięczać, że mieliśmy baraże. W rywalizacji z Unią Tarnów był najlepszym zawodnikiem dwumeczu. Zawsze przygotowany do zawodów. Potrafił przyznać się do błędów. Jako jeden z dwóch gdańszczan wystąpił we wszystkich meczach. Najbardziej zapracowany jeździec w lidze. Jechał w 107 biegach, nie licząc baraży.
Robert Kościecha. Słabszy początek, dużo lepszy w drugiej części sezonu. Drugi, obok Chrzanowskiego, zawodnik, który wystąpił we wszystkich meczach. Do "Kostka", podobnie jak do "Chrzanika", nie można mieć pretensji. Starał się i walczył bardzo ambitnie. Po słabszych występach nie zwalał winy na tor czy sprzęt. Potrafił jeździć dla drużyny. Sprowadzenie Roberta było bardzo dobrym krokiem. Identyfikował się z drużyną. Po przegranych barażach bardzo przeżywał spadek.
Adam Fajfer. Znakomity początek, a zwłaszcza mecze z Polonią Piła i Atlasem. Potem było dużo gorzej. Nieźle pojechał w decydującym meczu z Piłą. Wystepów w barażach nie zaliczy do udanych. Cztery punkty w dziewięciu biegach to zdecydowanie poniżej możliwości Adama.
Tomasz Cieślewicz. Nieobliczalny. Dużo lepiej spisywał się na wyjazdach, gdzie miał lepszą średnią od Chrzanowskiego. W Gdańsku zanotował tylko jeden dobry mecz. Nie przyjechał na ważne spotkanie z Polonią. Nie skorzystał z propozycji klubu przed meczami barażowymi i został zawieszony. Z pewnością stać go było na więcej.
Dawid Cieślewicz. Dołączył do drużyny w trakcie sezonu i bardzo szybko podbił serca kibiców. Wiązano z nim duże nadzieje. Niestety w czwartym meczu doznał kontuzji, która wykluczyła go z jazdy do końca sezonu.
Marek Cieślewicz. Największy zawód w gdańskiej drużynie. Po dobrym ubiegłym sezonie wydawało się, że będzie pewnym punktem zespołu. Na dobrym poziomie jeździł tylko w dwóch meczach. W pozostałych wypadł słabo. Szczególnie marnie spisywał się w meczach wyjazdowych, w 24 biegach zdobywając tylko 11 punktów. Przed pierwszym meczem w Pile po treningu nabawił się kontuzji, która uniemożliwiła mu - jak twierdził - starty w drugiej fazie rozgrywek ligowych i barażach.
Mirosław Giżycki. Przez większą część sezonu był zastępowany przez M. Cieślewicza. Gdy musiał jechać, nie zawsze potrafił sprostać zadaniu. Wyszły mu mecze w Unią i ZKŻ w drugiej fazie rozgrywek. Słabo pojechał w barażach.
Kai Laukkanen. Chimeryczny. Zadebiutował bardzo dobrze. Potem było coraz gorzej. Na szczęście przebudził się w drugim etapie rozgrywek. Słabo wypadł w Tarnowie. W rewanżu się zrehabilitował. Nieładnie zachowął się w Lesznie, nie wierząc, że przelano mu pieniądze na konto i odmawiając jazdy.
Brian Karger. Zakontraktowany na drugą rundę rywalizacji ligowej i baraże. Nie zawiódł. Oczekiwano od niego 8-9 punktów i tyle przywoził. Bardzo solidny i równy.
Freddie Eriksson. Pierwszy w tym sezonie obcokrajowiec Lotosu. Po kilku występach zrezygnowano z niego. Nie pokazał nic wielkiego. Poprawnie pojechał tylko w dwóch meczach.
Paweł Duszyński. Jeździł sporadycznie. Walczył ambitnie, ale bez większych sukcesów.
Marek Dera, Maciej Pawłowski, Rafał Wielemborek - pojawili się w pojedynczych biegach.
Sezon 2003Brian Karger 6 30 56 3 1,967
Tomasz Chrzanowski 22 117 213 9 1,897
Robert Kościecha 22 102 143 15 1,549
Kai Laukkanen 14 69 96 10 1,536
Dawid Cieślewicz 4 15 20 2 1,467
Tomasz Cieślewicz 16 79 106 9 1,456
Adam Fajfer 20 84 100 9 1,298
Freddie Eriksson 6 25 24 8 1,280
Marek Cieślewicz 13 61 58 15 1,197
Paweł Duszyński 7 17 11 1 0,706
Mirosław Giżycki 13 55 22 4 0,473
Marek Dera 3 3 1 0 0,333
Rafał Wielemborek 1 1 0 0 0,000
Maciej Pawłowski 1 2 0 0 0,000
U siebieChrzanowski 11 59 122 7 2,186
Karger 4 20 36 3 1,950
Laukkanen 8 40 67 8 1,875
Kościecha 11 51 73 10 1,627
Fajfer 10 40 57 6 1,575
M. Cieślewicz 7 37 47 11 1,568
Eriksson 4 16 15 7 1,375
T. Cieślewicz 8 36 43 3 1,278
D. Cieślewicz 2 4 5 0 1,250
Dera 1 1 1 0 1,000
Giżycki 4 18 11 4 0,863
Duszyński 3 6 3 0 0,500
Pawłowski 1 2 0 0 0,000
Na wyjeździeKarger 2 01 20 0 2,000
T. Cieślewicz 8 43 63 6 1,605
Chrzanowski 11 58 91 2 1,603
D. Cieślewicz 2 11 15 2 1,543
Kościecha 11 51 70 5 1,471
Eriksson 2 9 9 1 1,111
Laukkanen 6 29 29 2 1,069
Fajfer 10 44 43 6 1,045
Duszyński 4 11 8 1 0,818
M. Cieślewicz 6 24 11 4 0,625
Giżycki 9 37 11 0 0,297
Dera 2 2 0 0 0,000
Wielemborek 1 1 0 0 0,000
W kolejnych rubrykach: zawodnik, mecze, biegi punkty, bonusy, średnia biegowa (z bonusami).
Jakie były przyczny spadku Lotosu?
Gerard Sikora (były trener Wybrzeża): Było wiele przyczyn. To się nawarstwiało przez cały rok. Przed ostatnim meczem Lotos był w dobrej sytuacji. Sześć punktów straty po pierwszym meczu to tyle co nic. Może właśnie to było przyczyna porażki. Zawodnicy chcieli wygrać, nie podejrzewam, żeby któremuś na tym nie zależało. Mała strata mogła zdekoncentrować drużynę. Nie było takiej determinacji, jaka być powinna. Inaczej było w ekipie rywali, którzy przystąpili do meczu bardzo zdeterminowani. Nasi podeszli do moralizacji zbyt luźno, wierząc, że łatwo odrobią straty. Mecz był do wygrania, ale zabrakło motywacji. W pewnym sensie do spadku przyczymił się konflikt z braćmi Cieślewiczami. Takie sprawy trzeba załatwiać wewnątrz klubu, nie można wyciągąć ich na światło dzienne.Leszek Marsz (były zawodnik Wybrzeża): Drużynie trafił się zły dzień. Baraże były do wygrania. Wyszły straty punktów w trakcie sezonu. Mówię o meczach, w których byliśmy bliscy zdobycia punktów, ale zdobywali je rywale. Przykładem może być spotkanie z Apatorem, w którym punkty były na wyciągnięcie ręki. Tych zdobyczy zabrakło na koniec sezonu. Baraże to wojna nerwów. Spotkanie zaczęło się pechowo, od defektu Fajfera, i to musiało jakoś wpłynąć na drużynę. Gdy pierwsze wyścigi nie wyszły tak jak powinny, zaczęła się nerwówka.
Można powiedzieć, że i tak mieliśmy szczęście. Drużyny budowane zawodników złapanych w ostatniej chwili zawsze źle kończyły. Ale udało nam się trafić na Chrzanowskiego i Kościechę. Gdyby nie torunianie, nie byłoby nawet baraży. Mam nadzieję, że uda się zatrzymać Tomka i Roberta w Gdańsku.
Tomasz Łunkiewicz
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
