Rozmowa z Wojciechem Nowińskim,
Piłkarze ręczni DGT
AZS AWFiS Gdańsk nie zdobyli punktu w ekstraklasie od 1 października, kiedy to sensacyjnie zremisowali w stolicy. Jeszcze dłużej czekamy na wygraną, (13 września). Ostatnie siedem meczów pierwszej rundy sesji zasadniczej podopieczni Wojciecha Nowińskiego przegrali.
- Pięć punktów, dziewiąte miejsce w tabeli... To dobry czy zły wynik?
- Gdyby liga skończyła się dzisiaj, oznaczałoby to, że zrealizowaliśmy zamierzony cel. Dziewiąte miejsce gwarantuje nam utrzymanie, więc jest satysfakcjonujące.
Z punktami jest nieco inaczej. Są tutaj zdobycze nieplanowane, czyli remis w Warszawie i zwycięstwo z Zagłębiem. Nie ukrywam też, że uciekły nam 2-3 punkty w meczach z bezpośrednimi rywalami. Trzeba było wygrać z Gwardią u siebie. W spotkaniach wyjazdowych z Zabrzem i Białą Podlaską liczyliśmy, że sięgniemy co najmniej po dwa punkty.
- Zapewne inaczej spoglądalibyśmy na wasz dorobek, gdyby te punkty rozłożyły się w czasie. Całą zdobycz zainkasowaliście w pierwszych czterech kolejkach. Później już tylko przegrywaliście. Dlaczego?
- Dysponujemy ograniczoną liczbą zawodników. Każdy z nich ma do wypełnienia określoną rolę. Gdy wypada ze składu, trzeba zrekonstruować taktykę. Niestety, graliśmy w tej rundzie nieszczęśliwie, jeśli chodzi o stan zdrowotny. Chyba tylko w jednym czy dwóch meczach występowaliśmy w pełnym składzie. Najpierw pokrzyżowała nam szyki kontuzja
Michała Janusiewicza, później - niedyspozycja
Michała Waszkiewicza, a pod koniec rundy wypadło aż trzech zawodników:
Bartosz Walasek,
Daniel Żółtak i
Mariusz Gujski.
- Zgodzi się pan, że pierwsze mecze rozbudziły nadzieje na coś więcej niż walka o utrzymanie?
- Dobrze, że tak się stało, ale od początku starałem się studzić nastroje. Te wyniki były ponad miarę, rozbudziły apetyty na wyrost. Wierzę, że jeszcze sprawimy niespodzianki, ale i one nie zmienią faktu, że na razie jesteśmy zespołem drugiego rzutu. Musimy się koncentrować przede wszystkim na rywalizacji z drużynami z bezpośredniego otoczenia w tabeli.
- Może należało spojrzeć przychylniejszym okiem na ofertę rutynowanego Igora Stankiewicza?
- Padła już po okresie przygotowawczym, gdy liga ruszała. Uznałem to za żart... Nie neguję, że gdybyśmy postawili na Igora i jeszcze kilku starszych graczy, którzy są w Trójmieście, to pod względem sportowym taka drużyna nie odbiegałaby od obecnej. Rodzi się tylko pytanie, jak długo rutyniarze pociągnęliby ekstraklasę? Wybraliśmy odmienną koncepcję. Postanowiliśmy zaufać młodym zawodnikom, w większości studentom AWFiS, którzy rodzą nadzieję na przyszłość.
- Przed kilkoma laty równie drastyczną kurację odmładzającą zastosowano w żeńskiej akademickiej siódemce. Gdy zajrzało jej w oczy widmo degradacji, to sam rektor uczelni zaangażował się w sprowadzenie do Gdańska dwóch Rosjanek. Przyjechały Marina Chatkowa z Eleną Biekłowa i ekstraklasa została przy Wiejskiej. Co sądzi pan o takim wariancie w męskim wydaniu?
- Mam nadzieję, że po coś takiego nie trzeba będzie sięgać. Z obecnie kontuzjowanych zawodników będzie można skorzystać dopiero w lutym, ale później będzie jeszcze tyle meczów, a przede wszystkim kluczowa dla utrzymania rywalizacja w szóstkach, że o wariantach awaryjnych za wcześnie myśleć.
- Jeśli siedem kolejnych porażek - jak rozumiem - można strawić, to...
- Osiem przegranych to maksimum. W Lubinie będzie jeszcze trudno coś ugrać, ale potem są mecze z Zabrzem i Opolem. Muszą być punkty.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
