Rozmowa z Bogusławem Lizakiem

- Już się przeprowadziłeś?
- W sobotę pojechałem do Lubina, aby na drugi dzień wrócić z żoną i synem. Wynajęta bagażówka przewiozła sprzęt AGD i łóżeczko, bo mebli tam nie kupowałem. Były w klubowym mieszkaniu. Małżonka ucieszyła się, przed laty pracowała w Jastrzębiej Górze i lubi morze. Na razie zamieszkaliśmy w zwolnionym przez Roberta Bubnowicza trzypokojowym mieszkaniu na Karwinach. "Buba" wolał mieszkać w centrum.
- A co z twoim mieszkaniem w Tczewie?
- Mam teraz czas, aby wykońcyć je tak, jakbyśmy chcieli.
- Czy wiesz, że jesteś najstarszy w drużynie?
- Nie, Grzesiu Wódkiewicz jest w moim wieku, a może nawet starszy.
- Kapitan jest o półtora roku młodszy!
- Aż mi się wierzyć nie chcę. (śmiech) Ale to nieważne, bo ja i tak nie czuję się na tyle lat, ile mam. Zgrupowanie, mimo że treningi były ciężkie, przeszedłem w dobrej kondycji. Zapewniam, że nie będę mądrzyć się w szatni tylko z tego powodu, że jestem najstarszy. Za krótko tutaj jestem. Jednak służę radą i doświadczeniem.
- Arka, jeśli powiedzie ci się w Gdyni, może być twoim ostatnim klubem w karierze...
- To możliwe. Albowiem chciałbym grać w tym klubie dłużej niż rok, na który się umówiliśmy z prezesem. Jeśli tylko działacze i trenerzy będą ze mnie zadowoleni, przedłużę kontrakt.
- Myślałeś, że będziesz jedynym nowym graczem Arki?
- Tego się nie spodziewałem. Dużo słyszałem o planach klubu, gdy przyjechałem na rozmowy, spotkałem Andrzeja Janeczka. Sądziłem więc, że nowych twarzy będzie więcej, że to dopiero początek zakupów. Jednak nic mi do tego. Ja jestem zadowolony. Dobrze wiemy, jakie kłopoty gnębią drugoligowców. Arka i tak należy do skromnej grupy rzetelnych klubów.
- Arka rozmawiała również z twoim partnerem z Zagłębia, Enkeleidem Dobim...
- Dopiero tutaj usłyszałem o tym od chłopaków. Albańczyk, wiadomo, ma południowy temperament, ale to gracz nietuzinkowy. Na pewno byłby dużym wzmocnieniem. Kontrakt w Lubinie kończy mu się w czerwcu.
- Na razie jesteś jedynakiem i na tobie skupiać się będą nadzieje kibiców.
- Dobrze o tym wiem, ale chciałbym, aby kibice pamiętali, że wiosną rywalizacja jest nieporównywalnie trudniejsza. Nie ma zmiłuj, jedni walczą o awans, inni o utrzymanie. Moim marzeniem jest udział w barażach.
- Liczymy na twoją skuteczność.
- Też na nią liczę. W końcu jestem napastnikiem i z tego będę rozliczany. Nie zamierzam składać deklaracji, ile goli strzelę, bo równie zadowolony bedę z asyst i z udziału w zwycięstwach. Liczy się sukces drużyny.
- W Lubinie nigdy nie byłeś tak skuteczny jak w Malborku.
- W barwach Pomezanii grałem tylko w ataku. W Zagłębiu różnie z tym bywało, a ostatnio coraz rzadziej wychodziłem w podstawowym składzie.
- Jesienią w Lubinie co rusz wybuchała afera.
- Nie żyłem tym, co pisała prasa. Niezadowolenie z wyników było zrozumiałe, skoro przed sezonem trener Nawałka dokonał kilku transferów i zapowiadał walkę o europejskie puchary.
- Nie intrygowało cię, dlaczego Paweł Drumlak ma kontrakt na sumę 700 tysięcy?
- To nie moja sprawa, każdy piłkarz dba o swój interes. To był skandal, że takie informacje wyszły z klubu, ale na pewno nie podali ich zawodnicy. Skąd mogliby znać szczegóły kontraktów? Nie mam pojęcia, kto i ile zarabia. Ja jestem taki, że nie interesuję się i nie zazdroszczę. Ktoś chciał zrzucić winę na nowych piłkarzy, którym - w trudnej sytuacji - raczej należało pomóc w aklimatyzacji.
- Rzeczywiście tak dobrze płaciło Zagłębie?
- Zgrzeszyłbym, gdybym narzekał. W maju 1993 roku, gdy z Jackiem Manuszewskim przechodziłem ze Smętowa do III-ligowej Pomezanii, nie mogłem marzyć, że wyląduję w ekstraklasie. Chciałem grać i robić postępy, ale wtedy miałem już 24 lata. Pod okiem trenera Jastrzębowskiego nabrałem rozmachu. Mile wspominam tamten czas. A mój największy zysk z pobytu w Lubinie to wspaniała małżonka. Pochodzi z Polkowic, a poznaliśmy się, gdy leczyłem ciężką kontuzję kolana. Kontuzje mają więc swoje dobre strony. (śmiech)