Rozmowa z Sylwestrem Wyłupskim
To najważniejszy zakup Arki w okresie letnim. Niezręcznie więc jest podkreślać, że 28-letni Sylwester Wyłupski należał do największych pechowców w lidze. Wyglądałoby to na kuszenie losu. Zwłaszcza, że rok temu niewiele mniejsze nadzieje towarzyszyły przybyciu Marcina Mańki, który do dzisiaj nie wrócił do pełni formy. A przypomnijmy - złamał nogę na początku września...
Jako młody, utalentowany golkiper, już w barwach Pomezanii, Wyłupski zachorował na żółtaczkę. Choroba skłaniała go do myśli o porzuceniu marzeń o ligowej karierze, ale przetrzymał kryzys. Gdy wyzdrowiał, zdążył wystąpić w barwach narodowych (rocznik 1975 i młodsi), u schyłku funkcjonowania kadry U-21
Andrzeja Zamilskiego. Notabene kiedy chłopak z Waplewa bronił przeciwko Grekom (w II połowie zastąpił
Szamotulskiego), miał już skończone 21 lat. Rok później, w kwietniu '97, zadebiutował w ekstraklasie. Stomil wykupił go z Malborka za 90 tys. zł. Pechowy to był start. Nie dość, że musiał grać z blokadą, to jeszcze uraz barku pogłębił się. Nasz bohater leczył się przez 5 kolejek. Na początku sezonu 1998/99 przeżył dramat. W ostatniej minucie meczu z ŁKS, gdy rywale dążyli do wyrównania, zderzył się z... bramkarzem
Wyparło, który popędził wesprzeć kolegów przy rzucie rożnym. Diagnoza: zerwanie więzadła w lewym kolanie. Znowu stan na granicy depresji. Sylwek wrócił na boiska I ligi dopiero po równych trzech latach! W tzw. międzyczasie - na treningu - zerwał więzadła w drugim kolanie... Z życiorysu sportowca wypadły mu prawie cztery sezony. W ciągu sześciu i pół roku spędzonych w Olsztynie i Płocku rozegrał tylko 75 meczów na ponad 190 możliwych. Mówi, że dzięki temu jest twardszym mężczyzną. Rzeczywiście, na mięczaka nie wygląda.
- Kontuzje są częścią mojego zawodu. Wyleczyłem się i dziś gram. Są gorsze rzeczy. Spójrzmy na Darka Klyttę. On dopiero przeżywa tragedię (poważny uraz głowy - przyp. red.).
Nowe więzadła teoretycznie są mocniejsze, więc mam nadzieję, że wytrzymają chociażby do 35 roku życia. Wtedy pewnie będę kończyć karierę. Chętnie w Arce, jeśli awansujemy do ekstraklasy. Jednak, czy więzadła wytrzymają, tego pewny być nie mogę. Zresztą gdybym mógł być, to chyba życie było nudniejsze - zażartował, gdy rozmawialiśmy po treningu.
- Porozmawiajmy może o szczęśliwych momentach.- Tak na gorąco przychodzą mi do głowy dwa najważniejsze: ślub z Karoliną oraz poczęcie Laury, która ma rok i siedem miesięcy. Uczestniczyłem w porodzie. To było bardzo emocjonalne doświadczenie. Poziom adrenaliny skacze jak rzadko kiedy.
- Gdzie poznałeś małżonkę?- Podczas zgrupowania. Żona pochodzi ze Zgierza i była opiekunką na koloniach. Poznaliśmy się w przedostatnim dniu obozu. Musiało błyskawicznie zaiskrzyć. Wzięliśmy ślub 31 grudnia 2000 roku.
- Cztery lata spędziłeś w Elblągu. Co pamiętasz z tamtych czasów?- Naukę w ogólniaku! To był wspaniały okres. Mam wreszcie bliżej, więc planuję odwiedziny byłych nauczycieli.
- A Malbork?- Zamek krzyżacki! (śmiech) Wspominam kolegów. Z Bogusiem Lizakiem właśnie spotkałem się w Gdyni.
- Twój brat też jest bramkarzem.- Waldek jest o pięć lat starszy i mówiło się, że ma większy talent. To od niego zaraziłem się miłością do rękawic. Broni teraz w Powiślu Dzierzgoń. Nie zrobił kariery, bo był zbyt leniwy.
- W Gdyni jesteś niekwestionowanym numerem 1. Chyba cię to nie rozpręży?- To nie w moim stylu. Rodzice wpoili mi zasadę, że jak coś robić, to tylko na maksa. Albo w ogóle. Nie lubię połowicznych rozwiązań. Właśnie dlatego nie chciałem zostać w Płocku. Mogłem siedzieć na ławce i dalej kasować, lecz to prędzej groziłoby spięciami.
- Z Wierzchowskim trudno byłoby wygrać rywalizację.- Może inaczej. Tak długo był rezerwowym w Werderze, że nie wrócił do Polski na ławkę. Zresztą, tak między nami, będąc na urlopie dowiedziałem się, że podpisał kontrakt już w styczniu. Mój los był przesądzony.
- Rozgoryczenie?- Kolejny dowód na urok futbolu. Miałem dobry sezon, więc liczyłem, iż będzie mi dane zadebiutować w europejskich pucharach. Stało się inaczej. W rezerwie został tam młody Kapsa. Druga sprawa, to specyficzna atmosfera panująca w tym klubie. Nawet trudno ją opisać słowami. Trzeba jej doświadczyć. Tutaj od razu poczułem się świetnie.
- Wisła nie robiła przeszkód w transferze...- Roczne wypożyczenie z opcją transferu rzeczywiście nie naraziło Arki na koszty.
- Czy Arka przejęła twój kontrakt?- Negocjowaliśmy inne warunki. Nie można porównywać zarobków w ekstraklasie i II lidze.
- Miałeś inne propozycje, prawda?- Rozważałem przeprowadzkę do Lubina. Ostatecznie zdecydowały względy rodzinne. Rodzice żyją w Malborku, a to tylko 80 kilometrów. Swoje mieszkanie mam w Olsztynie. Pomyślałem, gdzie będę jeździł taki kawał drogi. Poza tym Gdynia to morze. A co jest w Lubinie? Zagłębie wzięło Chorwata.
- Arka chce grać czwórką obrońców w linii. To wymaga szczególnych predyspozycji od golkipera...- Choćby tego, bym stał 10 metrów za polem karnym, gdy atakujemy. Bramkarz ryzykuje, że go przelobują. Już tego próbowaliśmy. Ważna jest umiejętność gry nogami. Dotąd nigdy nie grałem takim systemem, ale wszyscy uczymy się. W środę, podczas sparingu z Gwardią Koszalin (początek o godzinie 17.00 na boisku przy hipermarkecie - przyp. red.), kibice zobaczą, z jakim skutkiem.
star.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
