Góral bez zobowiązań

Rozmowa z Arkadiuszem Aleksandrem

Czy nowy atak żółto-niebieskich może wyglądać następująco: Robert Dymkowski - Arkadiusz Aleksander? Ten drugi, młodszy i mniej znany, z pochodzenia góral, właściwie stoi już dwiema nogami na pokładzie Arki.

- Chętnie zagrałbym z takim partnerem - odpowiedział niespełna 24-letni napastnik, którego transfer do Gdyni jest wielką niespodzianką. Wychowywał się w Zawadzie Nowy Sącz, potem uczył i grał w SMS Wrocław, następnie epizod w Rawii Rawicz, transfer do Śląska Wrocław, w tzw. międzyczasie jedna runda w Polarze Wrocław. Jego wizytówką jest jeden gol w 14 występach w I lidze.

- Szczegóły półtorarocznego kontraktu już ustaliliśmy, ale nie złożyliśmy jeszcze podpisów - kontynuował. Mam kartę na ręku, nie mam menedżera, szybkie porozumienie nie było kłopotem. Jestem więc w Arce, choć nie do końca. W każdym razie mam w odwodzie klub rezerwowy...

- Czyżby Arka chciała pana przebadać? Zerwanie więzadeł krzyżowych to dla piłkarza poważna sprawa...
- To prawda, ale ta kontuzja to już stara historia. Działacze nie sygnalizowali potrzeby przeprowadzenia specjalistycznych badań, które, moim zdaniem, rozwiałyby wątpliwości. Żeby później nie było żadnych pretensji.
- Kilka dni po wiosennej inauguracji miną dwa lata od feralnego, I-ligowego meczu z Zagłębiem Lubin. Szmat czasu!
- Wiem, przeżyłem to. Było ciężko, wpadałem w dołki, psychicznie trudno było to znieść, zwłaszcza, że w niektórych momentach decyzje lekarzy nie były takie, jak należało. Czas dzieliłem między rehabilitację i naukę na wrocławskiej AWF. Skończę studia za pół roku. Zastanawiam się nad przeniesieniem do Oliwy, na AWFiS, aby nie komplikować sobie życia na tak ważnym dla mnie etapie. W barwach Arki chcę przypomnieć światu o sobie. Choć cieszy mnie, że tak do końca nie zapomniano o Aleksandrze, skoro zadzwonił telefon znad morza. Zupełnie niespodziewanie, nagle, jakby znikąd. Przez głowę mi nie przeszło, że mogę tu trafić.
- Która noga była kontuzjowana?
- Lewa.
- Ale lepsza czy słabsza?
- Słabsza. (śmiech) Jestem prawonożny.
- Nie chciał pan zostać w Śląsku? Miał tam pan konrakt do 2005 roku.
- Wrocławianie, walczący o powrót do II ligi, liczyli na mnie, ale nie zamierzałem wracać do klubu, który jest mi winien sporo pieniędzy i nie zdradza chęci uregulowania tej sprawy. Zaległości sięgają nawet premii za awans do ekstraklasy, co stało się trzy i pół roku temu (w edycji 1999/2000 nasz rozmówca zdobył 7 goli w 29 meczach - przyp. star.). Złożyłem dokumenty do PZPN, aczkolwiek nie liczę na rychłe wzbogacenie. Śląsk gra zbyt nisko, aby wzbudzał zainteresowanie centrali.
- Ponoć miał pan już przykre kontakty ze związkiem?
- Obecny sezon rozpocząłem trenując z Polarem, otrzymałem nawet zgodę na przejście, ale nie dogadałem się z klubem. Dalej więc nie grałem. Drugą połowę rundy jesiennej mogłem jednak spędzić w Aluminium Konin, lecz akurat ten transfer storpedował ktoś w Warszawie. Nie wiem dlaczego. Zrobiono mi krzywdę. Nie mówiłem o tym głośno z obawy, że narażę się komuś. Bezrobotni gracze mieli przecież otrzymać prawo zatrudnienia również po zamknięciu okienka transferowego...
- W Gdyni mówi się, że wiosną ma pan być tylko uzupełnieniem kadry.
- Mam ambicję być wzmocnieniem gdynian. Będę rozczarowany, jeśli tak się nie stanie.
- Pański kolega z Wrocławia, Grzegorz Podstawek, na odchodnym ponarzekał na wypłacalność Arki.
- Sytuacjom, w jakiej znalazł się Grzesiu, towarzyszą negatywne emocje, subiektywne opinie. Słowa, mimo że padły z ust kolegi, nie miały dla mnie znaczenia. Arka to markowy klub.