Rozmowa z Limor Mizrachi
W Basketball Investments SSA pracują Kolumbowie. Odkrywają nowe koszykarskie lądy. Ponad dwadzieścia lat temu, w gdańskiej Spójni, protoplaście
Lotosu VBW Climy Gdynia, grała pierwsza w historii polskiej ekstraklasy zawodniczka z zagranicy, Francuzka Catherine Malfois. Później przyszedł czas na pierwszą Amerykankę - Chantel Tremitiere, pierwszą Dunkę - Anne Thorius... Teraz zagra u nas Limor Mizrachi, kapitan reprezentacji Izraela!
- Jesteś pierwszą zawodniczką z Izraela, która zdecydowała się na wyjazd ze swego kraju. Już z tego względu twój transfer jest sporą niespodzianką.
- Mówiąc żartem, chciałam uciec z palącego, izraelskiego słońca do chłodnej Polski. Poważnie, to Polska mnie zaciekawiła. Gra tutaj Chasity Melvin, moja przyjaciółka, która miała duży wpływ na mój przyjazd do Gdyni. W ubiegłym sezonie gościnnie trochę trenowałam w Gdyni. Rozmowy trwały od kilku miesięcy, aż tu trafiłam.
- Mówi się, że jesteś najlepszą koszykarką w Izraelu...
- Nie wiem. Jestem jedną z najlepszych zawodniczek i kapitanem reprezentzacji zespołu narodowego.
- Jak ocenisz poziom izraelskiego basketu w porównaniu z Europą?
- Myślę, że jest dość przyzwoity, cały czas się rozwija. Duży wpływ na to ma fakt, że w każdym zespole gra czterech obcokrajowców, dwóch-trzech z USA.
- Do ligi męskiej koszykarkom jednak daleko.
- To prawda. Męski basket jest u nas na topie. Jest bardzo popularny wśród młodzieży, wiele meczów pokazuje telewizja. Zawodnicy są uznawani za bohaterów. Kobiecy basket nie ma takiej siły przebicia.
- Polskę i Izrael łączy historia. Czy przed przyjazdem do naszego kraju zgłębiałaś wiedzę na jego temat?
- Oczywiście wiedziałam, gdzie Polska się znajduje. A historycznie? Ogólnie wiem, że nasze narody łączyły raczej przyjacielskie więzi.
- Zastanawiam się, jak w Izrealu można trenować koszykówkę, skoro co rusz wybuchają u was bomby...
- Nie boimy się tego. Po pierwsze, ten stan trwa od wielu lat, więc chyba zdążyliśmy się do tego przyzwyczaić. Po drugie, nie można się dać zwariować, bo przecież my też walczymy o wolność.
- W Izraelu kobiety odbywają obowiązkową służbę wojskową. Jesteś wyjątkiem?
- Nie. Przeszłam obowiązkowe szkolenie, jak każda kobieta. Żyjemy w ciągłej wojnie. Bezpieczeństwo naszego kraju wymaga, by każdy z nas był zaznajomiony z bronią i zasadami walki.
- Jaki masz stopień w izraelskiej armii?
- Kwestia stopnia nie ma większego znaczenia. Zdarzyło mi się aktywnie uczestniczyć w szkoleniu. Jednak podczas tych zajęć nie strzelałam.
- W Izraelu przeważa kultura europejska czy arabska?
- Zdecydowanie europejska, a nawet amerykańska. Daje się to zauważyć w modzie i zachowaniu młodych ludzi, architekturze. W tym, w jakim stylu budowane są lokale gastronomiczne, co można zjeść w restauracjach. W rozrywkach w klubach muzycznych, liczbie McDonald'sów. Izrael jest bardzo otwarty na ludzi z innych krajów.
- Sądzisz, że Polacy są podobni do twoich rodaków?
- Mam nadzieję. Myślę, że obie nacje są bardzo gościnne i otwarte na inne narodowości. Nasze narody bardzo mocno doświadczyły okropieństwa wojny i ponad wszystko cenią sobie wolność.
- Przywykniesz do polskiego jedzenia?
- Wiem, że ważną część polskiej kuchni stanowią kurczaki. Bardzo je lubię. Moim ulubionym daniem jest też spaghetti. Oczywiście nauczyłam się jeść makaron we Włoszech.
- Które z dań izraelskiej kuchni dodałabyś do polskiego menu?
- Chyba... pitę. Jest bardzo smaczna. To mięso wymieszane z delicjami i zawinięte w ciasto. Pycha!
- Podczas mistrzostw Europy w Grecji grałaś przeciwko Małgorzacie Dydek, Agnieszce Bibrzyckiej oraz Joannie Cupryś, z którymi będziesz występowała w jednej drużynie klubowej. Była okazja do pierwszej rozmowy?
- Nie za bardzo. Skupiałyśmy się na grze. Starałam się jak mogłam, jednak klasa polskiego zespołu jest znana i wyraźnie przegrałyśmy. Poziom zawodów był bardzo wysoki. Reprezentacja Izraela przyjechała przede wszystkim po naukę. To było znakomite doświadczenie dla naszych młodych zawodniczek.
- Będziesz w przyszłości ich szkoleniowcem?
- Trudno powiedzieć. Co prawda, mam dyplom akademii wychowania fizycznego, jednak nie jest jeszcze przesądzone, co będę robić po zakończeniu kariery. Mam 33 lata, ale nie wiem jak długo jeszcze pogram. Oby jak najdłużej.
- Wrócisz na stałe do Izraela po zakończeniu przygody z basketem?
- To moja ojczyzna. Myślę, że mogłabym mieszkać wszędzie, jeśli tylko ze mną będzie szczęśliwa rodzina. To jedno z moich marzeń. Innym jest występ z Lotosem w Final Four Euroligi.
- Zamieszkałabyś w Gdyni?
- Nie znam tego miasta, ludzi. Ale nie mówię "nie".
Krystian Gojtowski
