Jeden cel Ogniwa Sopot. Dwayne Burrows o hace po finale, pracy w IT i życiu w Polsce

- Jeśli będą chcieli się nauczyć to z chęcią to zrobię, ale może być też tak, że po zwycięstwie zatańczę ją sam - tak o zwycięskiej hace po odzyskaniu tytułu mistrzowskiego mówi Dwayne Burrows. Rugbista Ogniwa Sopot, jako Ligowiec Sierpnia odpowiedział na wasze pytania. Nowozelandczyk mówi o swoim życiu w Polsce, ulubionej potrawie, różnicach pomiędzy Polską a Nową Zelandią, a także, czym będzie się zajmować po zakończeniu kariery. Jego zespół w niedzielę, 1 października zagra na wyjeździe z niepokonaną Juvenią Kraków i chce zakończyć jej passę.

kolo132: Przed sezonem pojawiały się głosy ze środowiska, że Ogniwo po zmianach nie będzie już walczyć o najwyższe cele, a wy zadaliście temu kłam na boisku. Był pan zaskoczony tak dobrym początkiem?

Nie, absolutnie nie było żadnego zaskoczenia. Owszem mieliśmy zmianę trenera, a część najbardziej doświadczonych zawodników zrezygnowała, ale wciąż byłem przekonany, że będziemy silnym zespołem. Ani przez moment w to nie wątpiłem.



W ostatnich meczach pełnił pan rolę kapitana w związku z zawieszeniem Piotra Zeszutka. Czy to duży zaszczyt dla pana?

Tak, bardzo się cieszę i był to duży zaszczyt, że mogę pełnić rolę kapitana Ogniwa. Jestem tu już przez jakiś czas i to dla mnie wyróżnienie. Cieszę się jednak, że jest to tylko tymczasowa zmiana, a Piotr niedługo do nas wróci.

W niedzielę czeka was wyjazdowy mecz z niepokonaną Juvenią Kraków. Jak się pan zapatruje na to spotkanie?

Będziemy chcieli im się zrewanżować za zeszłoroczną porażkę. Pojedziemy tam i damy z siebie wszystko, by wygrać i stać się pierwszym pogromcą Juvenii w tym sezonie.

Boisko w Krakowie nie należy do najłatwiejszych. Czy będziecie gotowi, by skutecznie na nim zagrać?

Myślę, że będziemy gotowi. Rozmawiałem z kolegami z zespołu i większość przyznała, że woli grać na boiskach z naturalną trawą, więc będzie to miła odskocznia.

Wcześniejsze wywiady z Ligowcami Miesiąca w 2023 roku

• Luke Perry: Jesteśmy w stanie zdobyć medal

• Jarosław Zyskowski: Wciąż czuję głód sukcesów

• Grzegorz Buczek: Chcę grać jeszcze dla reprezentacji Polski

• Mariusz Wlazły: Syn poważnie myśli o sporcie

• Karol Czubak: Awans się wszystkim opłacał

• Karol Czyż: Największe spełnienie - 8 lat na podium

• Nicolai Klindt o swojej przyszłości w Wybrzeżu i nie tylko

marek73: Jakie są cele Ogniwa na ten sezon?

Naszym celem jest odzyskanie tytułu mistrza Polski. Myślę, że wszystko poniżej tego będzie rozczarowaniem.

Wnikliwy: Czy Ogniwo po odzyskaniu tytułu zatańczy zwycięską hakę?

Przekonamy się po finale (śmiech).

Zakładam, że wtedy zostałby pan trenerem i uczył pozostałych zawodników haki?

Jeśli będą chcieli się nauczyć to z chęcią to zrobię, ale może być też tak, że po zwycięstwie zatańczę ją sam.



Czy ma pan duże doświadczenie w tańczeniu haki?

Niezbyt wielkie, ale grałem między innymi w zespole New Zealand Ambassadors, z którym wykonywaliśmy hakę podczas meczów na przykład, kiedy graliśmy z Czechami w Pradze.

helenka: Jak to się stało, że trafił pan do Ogniwa Sopot?

Z Nowej Zelandii trafiłem do Szkocji i Anglii. Spotkałem tam Craiga Bachurzewskiego, który grał dla reprezentacji Polski i miał ofertę z Ogniwa. Skorzystałem z tego, by móc trafić tu razem z nim w 2018 roku. Niestety on doznał kontuzji, jednak ja zostałem. Spodobało mi się na tyle, że wróciłem w kolejnym sezonie. Całe środowisko, klub, spodobały mi się na tyle, że przeprowadziłem się do Sopotu, gdzie czerpię radość z gry w rugby.

Ogniwiak: Mieszka pan tu już od pięciu lat. Jak się panu podoba w Polsce i Sopocie?

Bardzo mi się podoba. Gdyby mi się nie podobało to nie zostałbym na tak długo. Lubię wszystko, co związane z Polską. Bardzo szanuję waszą kulturę. Jedyne, co mi się nie podoba, że jest tu tak zimno (śmiech).



Jakie są największe różnice pomiędzy Polską a Nową Zelandią?

Myślę, że język. Polski jest bardzo trudny. Na szczęście wiele osób mówi tutaj po angielsku i wielu innych językach. Ponadto różnicą jest to, że Polska jest dużym krajem i graniczy z wieloma państwami. Mogę wsiąść w pociąg czy autobus i swobodnie tam dojechać. Nowa Zelandia jest małym krajem, a naszym najbliższym sąsiadem jest Australia, gdzie trzeba lecieć samolotem. Z kolei trzecia największa różnica, która przychodzi mi do głowy to kuchnia. Akurat polską kuchnię bardzo lubię i przypadła mi do gustu.

molonasolo: Jaka jest pana ulubiona polska potrawa?

Najbardziej lubię pierogi.



molonasolo: Czy brakuje panu jakiś potraw z Nowej Zelandii?

Tak, hash brown - to rodzaj omletu z boczkiem.

Sopociak71: Mieszka pan w Polsce już 5 lat. Czy stara się pan uczyć polskiego?

Znam pewnie całą listę polskich słów. Natomiast w praktyce umiem zamówić na przykład kawę czy piwo.

Czy zamierza pan osiąść w Polsce na stałe?

Nie myślę aż tak nad przyszłością i nie planuję życia na kilka lat do przodu, ale na pewno nie zamykam się na możliwość pozostania w Polsce na stałe. Jeśli będzie taka okazja to na pewno to rozważę. Natomiast jeśli nie zostanę tu na stałe to na pewno wrócę do Nowej Zelandii.

Wcześniejsi zdobywcy tytułu Ligowiec Miesiąca w 2023 roku

• Styczeń - Luke Perry (Trefl Gdańsk), siatkówka

• Luty - Jarosław Zyskowski (Trefl Sopot), koszykówka

• Marzec - Grzegorz Buczek (Lechia Gdańsk), rugby

• Kwiecień - Mariusz Wlazły (Trefl Gdańsk), siatkówka

• Maj - Karol Czubak (Arka Gdynia), piłka nożna

• Czerwiec - Karol Czyż (Ogniwo Sopot), rugby

• Lipiec - Nicolai Klindt (Zdunek Wybrzeże Gdańsk), żużel

• Sierpień - Dwayne Burrows (Ogniwo Sopot), rugby

rugbyfan88: Czy jest jakaś rzecz z Nowej Zelandii, za którą pan tęskni i brakuje jej panu w Polsce?

Zdecydowanie rodziny. Moi rodzice i siostra mieszkają na stałe w Australii i tęsknie za nimi. Także za babcią czy ciocią, które są w Nowej Zelandii.

Czy w trakcie przerw w rozgrywkach odwiedza Pan rodzinę?

Ostatnio byłem w Nowej Zelandii przez 3 miesiące na przełomie 2022 i 2023 roku. Spędziłem bardzo duża czasu z rodziną, a na dodatek, kiedy tutaj jest zima, tam jest lato, więc było naprawdę fantastycznie. Teraz jednak zostanę na zimę w Polsce.

Czy zamierza pan grać dla reprezentacji Polski?

Nie. Nie ma takiego tematu.

Który z zawodników Ogniwa jest pana najbliższym kolegą?

Bardzo dobrze dogaduję się z Wojciechem Piotrowiczem. Kiedy pierwszy raz tu przyjechałem to pokazał mi okolicę, a także przywiózł pierogi od swojej rodziny z Lublina. Ponadto dobrze dogaduję się z obcokrajowcami, z którymi spędzam najwięcej czasu. Naprawdę z każdym z zawodników się dogaduję.



Nori: Jak długo i ile razy dziennie trzeba trenować, by zostać profesjonalnym rugbistą?

Teraz, kiedy jestem już starszy to codziennie ćwiczę na siłowni, a treningi z drużyną mamy wieczorami. Natomiast, kiedy byłem młodszy to trenowałem znacznie więcej.

ratletek: Jak oceni pan poziom polskiej ekstraligi. Czy polskie rugby się rozwija?

Przez te kilka sezonów, kiedy tu gram to poziom ligi ciągle idzie do góry. Kluby zatrudniają coraz lepszych zawodników, co pozwala na to, że gra naprawdę jest wyrównana i co roku trzeba się bardziej starać. Rugby w Polsce się rozwija i wygląda to coraz lepiej. Naprawdę trzymam kciuki za polskie rugby i za reprezentację, która jest moim numerem 2, oczywiście po Nowej Zelandii.

Czym zajmuje się pan na co dzień? Czy tylko gra pan w rugby czy też pracuje?

Na co dzień działam w branży IT, jako software developer. Wykonuję zlecenia jako freelancer. Chciałbym znaleźć stałe zatrudnienie, ale jest z tym związanych trochę przepisów i ograniczeń.

Ogniwo Sopot - Lechia Gdańsk 44:17. Przeczytaj relację z derbów, zobacz zdjęcia i wystaw oceny

Czy to właśnie praca w branży IT będzie tym, czym zajmie się pan po zakończeniu kariery?

Tak, jestem na takim etapie, że myślę już, co robić po zakończeniu przygody z rugby. Chcę dalej rozwijać się jako software developer. i to jest właśnie to, co będę chciał robić w życiu.

Czy nosi się pan już z zamiarem zakończenia kariery czy jednak czuje się pan na tyle dobrze, że jeszcze chętnie pan pogra kilka lat?

Te myśli są w mojej głowie. Przed każdym sezonem myślę sobie, że może to być już mój ostatni rok. Czuję się jednak na tyle dobrze i czerpię z tego tyle radości, że nie zamierzam jeszcze wieszać butów na kołu. Póki mam siłę i prezentuję wysoki poziom to będę to kontynuować.