Rozmowa z Grzegorzem Kacałą
1987, 1989-93, 1997, 1999 i 2003 - to mistrzowskie lata rugbistów
Ogniwa. Jak łatwo zauważyć, sopocianie upodobali sobie lata nieparzyste, w których zdobyli siedem z dziewięciu tytułów! W wielkim finale podopieczni Grzegorza Kacały i Sylwestra Hodury pokonali w Łodzi Budowlanych 29:20 (10:8). Droga do domu była radosna i...długa. Złoci medaliści wrócili do perły Bałtyku o wpół do piątej rano w poniedziałek. Już kilka godzin później byli do dyspozycji "Głosu Wybrzeża".
- Rozmowę z grającym trenerem mistrzów rozpoczynamy oczywiście od gratulacji, ale i małego remanentu tego, co działo się w Łodzi. Przede wszystkim, kto zdobywał punkty na wagę złota? W tym względzie media nie były zgodne.
- Dziękuję za gratulację. Zwycięstwo to sukces całego zespołu. A co do zdobywców punktów, to rzeczywiście mogły nastąpić przekłamania. W rugby zdarza się, że numery nie są zgodne z wpisanymi do protokołu. Sam na przykład dopiero po meczu dowiedziałem się, że w Łodzi na plecach miałem "21". Taki trykot przyniósł mi Arek Wielgosz, gdy prosiłem o możliwie największy rozmiar. Przykładaliśmy w następującej kolejności: Kacała, Mariusz Wilczuk, Michael Gawroński i
Wojciech Czaja. Pozostałe punkty po podwyższeniach i karnym zdobył Daniel Podolski.
- W sezonie zasadniczym przegraliście z łodzianami oba mecze. Do play off przystępowaliście z trzeciego miejsca, oni - z pierwszego. Musieliście zagrać dwa razy na wyjeździe, oni - tyle samo razy, ale u siebie. Można było zwątpić w złoto dla Ogniwa?
- Liga w tym roku była niezwykle wyrównana. Wystarczyłby celny kop Fedde w półfinale z Lechią, by gdańszczanie graliby w finale. A w Łodzi, szczególnie w drugiej połowie, prowadzenie przechodziło często z rąk do rąk. Szczerze powiem, że ani razu nie zwątpiłem w możliwość zdobycia złota. Tak się składa, że nie lubię przegrywać. Gdybym uznał, że nie mamy szans, to na pewno nie wszedłbym do gry. Przez ostatnie tygodnie wiele pracy włożyliśmy z Sylwkiem Hodurą, aby przekonać kolegów, że nie muszą być drużyną własnego boiska, że na wyjazdach mogą być równie skuteczni jak u siebie.
- Jaki był pomysł na pogrążenie łodzian?
- Sparaliżować rywali, czyli narzucić im swój styl gry. Budowlani są silni w ataku, ale słabiej bronią. I to była nasza szansa. Zaleciłem zawodnikom, aby z każdej odzyskanej piłki próbowali atakować. Ta taktyka była tym bardziej skuteczna, że rywale wystawili przeciwko nam cięższy młyn oraz rosłych zawodników do ataku. Ponadto, wbrew temu co praktykują krajowi trenerzy, zdecydowałem się zagrać pierwszą połowę pod wiatr. Tak czynią zawodowe drużyny, aby w decydujących fragmentach meczu mieć w wiatrze sprzymierzeńca. Ponadto rywale chyba nas nie docenili. Mistrzami poczuli się po sezonie zasadniczym, a po meczach z Walijczykami twierdzili, że są silniejsi niż reprezentacja Polski.
- Skoro dotknęliśmy zawodowstwa, pod względem organizacyjno-finansowym do tego modelu chyba bliżej Budowlanym niż Ogniwu...
- Nie mogę powiedzieć, że jesteśmy amatorami, ale nigdy nie ukrywałem, że potrzebujemy sponsora strategicznego. Oby wizytówka mistrza Polski przyniosła przełom na tym polu. Kilka stówek za mecz przełożyłoby się na podniesienie jakości pracy treningowej. W tym sezonie nie miałem takiego luksusu jak łodzianie. Na przykład zawodnik Budowlanych, którego znam z kadry młodzieżowej, na mecz finałowy nie zmieścił się nawet na ławce gospodarzy. U mnie grałby w pierwszym składzie. W Łodzi profesjonalnym pozyskiwaniem sponsorów zajął się Piotr Serafin. Starczyło i dla zawodników, i aż na trzy zgrupowania w Spale. Ponadto miasto obiecało Budowlanym za wicemistrzostwo 35 tysięcy złotych. Za złoto prawdopodobnie otrzymamy 15 tysięcy.
- Nowym elementem rywalizacji o mistrzostwo Polski była obecność sędziego francuskiego. Komu pomógł Lauren Vallin?
- Na pewno polskiemu rugby. Ten eksperyment warto kontynuować. Decyzje francuskiego arbitra były jasne, czytelne i szybkie. Nie dopuścił do żadnej brutalności. Wszystkie kartki były efektem tzw. antygry. I na to uczulałem zawodników. We Francji są dwa ostrzeżenia i potem kartka. W Polsce sędzia na takie przewinienie zareaguje może za piątym razem, a następnie i tak zapomni.
- Łodzianie obawiali się, że arbiter faworyzować będzie zespół Kacały?
- Francuz gwizdał w Łodzi tak, jak to jest w lidze francuskiej, czyli z lekką życzliwością wobec gospodarzy. Dostaliśmy cztery żółte kartki, a rywale tylko jedną. Wszystkie przewinienia miały miejsce w drugiej połowie, kilka minut graliśmy w 13 przeciwko 15. Nawet Kacała został przesunięty o dziesięć metrów, gdy próbował coś mówić. Ale nie znaczy to, że narzekam.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
