Rozmowa ze Zbigniewem Kaczmarkiem, drugim trenerem Arki
- Wyższa liga, ale niższe stanowisko...
Mimo to awans, i to znaczący, bo do tej pory funkcjonowałem w futbolu amatorskim. Arka to profesjonalny, stabilny klub, co, jak na mój gust, całkowicie zmienia postać rzeczy. Poszedłem w górę, mimo że dla kogoś będę tylko asystentem. Dla mnie to "aż", bo dopiero wchodzę na zawodową ścieżkę, jako trener stawiam na niej pierwsze kroki.
- Jak wyobrażasz sobie nową rolę?
- Już czuję, jak duże wymagania stoją przede mną. Mam spore doświadczenie zawodnicze, którym chciałbym się dzielić z piłkarzami. Nie ja będę szefem, ale pośrednio pewnie odcisnę jakieś piętno na drużynie. Chciałbym, aby było jak najbardziej pozytywne. Szczegółów współpracy nie zdążyliśmy ustalić, ale wydaje mi się, że nawet kibic ma podobne wyobrażenie na temat obowiązków drugiego trenera. Rozgrzewka, zajęcia indywidualne, obserwacja rywali itp. I nade wszystko lojalność. Długo czekałem na to, by realizować się w pracy z zawodowcami. Bardzo się cieszę, że okazję ku temu będę miał u boku tak doświadczonego, a wciąż młodego szkoleniowca.
- To fakt, swoje wyczekałeś. Młodsi partnerzy z Legii, Kubicki czy Wdowczyk, już od dawna robią karierę...
- To prawda, wróciłem do Polski siedem lat temu, rok po Piotrku Rzepce, z którym grałem we Francji, w barwach Ajaccio. Zresztą podobnie jak on, z myślą o pracy w kraju zdobywałem wykształcenie na gdańskiej AWFiS. Jestem trenerem II klasy, tyle że na razie ze stażem co najwyżej w V lidze. Najpierw rok w Pszczółkach, potem w Kolbudach, a do czerwca półtora sezonu w Żukowie. W przeciwieństwie do starych kolegów ze stolicy, nie trafiła mi się szansa szybkiej kariery w nowej profesji, jednak ani przez moment nie wątpiłem, że kiedyś odbiorę telefon. W duchu marzyłem o zawodowym klubie. No, i stało się. Zadzwonił pan Kędzia. Byłem zaskoczony, ale nie do końca. Cierpliwie na to czekałem.
- Nie pomyślałeś, że kierownik Arki dzwoni tylko dlatego, że słyszał wiele dobrego o twoim warsztacie?
- Nieeee! Naprawdę cieszę się, że nie dzwonił w sprawie naprawy samochodu.
- Zaczynałeś kopać piłkę w gdańskiej Polonii, a skończyłeś w Lechii-Polonii. Pamiętam, że z niesmakiem. Przeszło ci już?
- Grałem do końca 1998 roku i przy Traugutta powiedziałem sobie dość. Znając polskie realia, nie zamierzałem biegać za piłką już nigdzie indziej. Jako zawodnik, który liznął europejskiego zawodowstwa, byłem rozczarowany tym, co na dzień oglądałem w gdańskim klubie. Wtedy pomyślałem, że lepiej skupić się na wykształceniu.
- Czy o trenerce myślałeś już we Francji?
- Tam akurat nie miałem okazji, choć u schyłku występów na Korsyce, z moich rad - jako jednego z najstarszych zawodników w drużynie - korzystał pierwszy trener, który poprowadził klub - właśnie zdegradowany z Ligue 1 - z IV do II ligi. Zdążyłem awansować tylko do III i wyjechałem.
- Jakie są twoje wrażenia po rozmowie z trenerem Draganem?
- Nie znałem go osobiście, jedynie z prasy i telewizji. Zaskoczyła mnie jego postawa. Od razu widać, że to profesjonalista, bez reszty oddany piłce, świetny organizator.
- Musisz mieć dobry przegląd V-ligowych kadr.
- A tak. Nawet na tak niskim szczeblu można znaleźć chłopaków, z których mogą wyrosnąć zawodowcy. Kilku zapamiętałem.
- Jakie wnioski przychodziły ci do głowy, kiedy oglądałeś mecze Arki?
- Że, jak na gospodarza, jej gra jest mało kreatywna, zbyt zachowawcza. Gdynianie, zamiast skupić się na stworzeniu widowiska, zamiast podjąć konieczne ryzyko, często wyczekiwali na ruch przeciwnika. Na ogół z nadzieją, że znajdą okazję do kontrataku. Arka nie była w stanie narzucić swojego stylu, nawet nie próbowała. Nie kończyła akcji strzałami, co na własnym boisku jest niedopuszczalne. U siebie gra się przede wszystkim dla kibiców.
- Nie podejrzewałem, że masz aż tak ofensywną naturę.
- Warunkiem sukcesu są rozsądne proporcje. Lubię futbol do przodu, ale, oczywiście, przy odpowiednim zabezpieczeniu własnej bramki. Obrona musi być wyrachowana, musi grać z głową.
Miesiąc temu
Zbigniew Kaczmarek skończył 42 lata. Piłkarzem był znakomitym. W barwach Legii rozegrał 219 spotkań w ekstraklasie, w drużynie narodowej wystąpił 30 razy, 16-krotnie z opaską kapitana. W latach 1990-97 grał we Francji, w świetnym Auxerre oraz Guingamp i Ajaccio.
Gdy 21 września ub.r., dzień po pogromie w Szczecinie, działacze w pośpiechu kontynuowali trenerski casting, przy Olimpijskiej odbywał się mecz na szczycie w V lidze - rezerwy Arki grały z KS Żukowo. Gości prowadził
Zbigniew Kaczmarek, ale nikt ze spółki nie zerknął w jego kierunku. Ważniejszy był gość z Warszawy,
Piotr Wojdyga, ani nie mogący pracować tutaj oficjalnie (chwilę wcześniej zwolniły go Tłoki), ani też nie legitymujący się sukcesami, bo co to za wizytówka z Opocznem i Gorzycami w tle. Na dodatek, kontrkandydatem był
Marek Kostrzewa, wieczny asystent
Bogusława Kaczmarka, na dodatek bez licencji. "Głos" zwrócił uwagę na bijący z tej sytuacji paradoks. Po dziewięciu miesiącach okazało się, że nasze słowa nie uleciały z wiatrem. Kaczmarek, trener z prowincji, mieszkaniec Pszczółek, właściciel firmy "Zibi" (tak mówili na niego we Francji), siadający na meczach Arki daleko od trybuny VIP, stał się partnerem godnym uwagi. Okazało się, że fachowcy żyją wśród nas. Kto wie, może dlatego, że we wtorek wspomnieliśmy o nim w rozmowie z trenerem Draganem?
Stanisław Rajewicz
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
