Mieliśmy nosa zapowiadając hitowy transfer tydzień przed jego finalizacją. Nazwisko Krzysztofa Piskuły dużo obiecuje. Bez względu na jego słaby występ w sparingu, ofensywnego pomocnika tej klasy
Arka nie miała od dawna.
- Dlaczego nie został pan w Lechu?
- Chciałbym, aby ten temat został między mną a klubem, który zawsze będzie bliski memu sercu. Nie dogadałem się z działaczami w sprawach finansowych. Koniec, kropka. Ale osobiście chciałem dalej tam grać.
- Długo zostawał pan bez pracodawcy...- Otrzymywałem propozycje, które w ogóle mnie nie interesowały. Miałem też inny pomysł. Klub zagraniczny? Nie, coś innego, ale porzuciłem to. Arce zależało na mnie najbardziej, co wiedziałem po rozmowach z trenerem Draganem oraz panem Wąsikiewiczem, pod którego wodzą zdobywałem z Lechem brązowy medal juniorskich MP. Pracowaliśmy razem przez półtora roku. Tak, z Gdyni dzwoniono do mnie najczęściej... Cieszę się, że wybrałem ten klub.
- Arce zależało, ale do porozumienia doszło bardzo późno. Możnaby sądzić, iż klub obawiał się kosztów związanych z zatrudnieniem pierwszoligowca.- Na temat kontraktu rozmawialiśmy dwie godziny. Jakoś wypośrodkowaliśmy moje oczekiwania i możliwości klubu. Nie uważam, żeby to był problem. Co do jednego byliśmy zgodni. Lepiej, abym grał jesienią w Arce niż pozostał bez klubu na pół roku, bo to mogłoby mi utrudnić szukanie nowego pracodawcy podczas przerwy zimowej.
- Kontrakt jest na rok.- Umówiliśmy się, że jeśli w klubie wszystko będzie się dobrze układać, jeśli zespół będzie dobrze grał, to przedłużę kontrakt o rok albo dwa.
- Zgodził się pan na punkt mówiący o odsunięciu do rezerw w przypadku obniżenia formy sportowej?- Nie mogę o tym rozmawiać.
- Nie było mowy o ekstraklasie?- Wiem, że drużyna buduje się od nowa i tego tematu nie ma. Mnie akurat zależy na tym, aby Arka czyniła postępy. Jeżeli będzie, wątek awansu pojawi się sam za rok, może trochę później.
- To dziwne, nigdy chyba nie grał pan w Trójmieście...- Też mam takie wrażenie. Na początku tego roku trenowałem z Lechem w Gdyni, lecz w lidze nigdy tu nie przyjeżdżałem. Do Gdańska też nie. Ale bywało, że spędzałem urlop na Wybrzeżu.
- Cała kariera w Wielkopolsce. To też niezwykłe.- Nie opuszczałem rodzinnego Poznania, nawet po transferze do Amiki. Teraz mieszkam w Luboniu, położonym za Poznaniem. Nadszedł jednak moment, iż musiałem się zdecydować na pierwszą w życiu przeprowadzkę. Prędzej czy później to musiało się stać. Gdynia akurat gwarantuje komfort życia dla całej rodziny, więc nie mogę narzekać. Myślę nawet, iż obrałem słuszną drogę, po fakcie wydaje mi się, że zbyt długo tkwiłem w jednym środowisku. Zmiany często pozytywnie wpływają na człowieka. Czuję, że tak będzie ze mną.
- W 2000 roku pański transfer był sporym wydarzeniem.- I życiowym ratunkiem, ponieważ Lech nie płacił mi - jak innym piłkarzom - od sześciu miesięcy. W Lechu zresztą, jako wychowanek, często zarabiałem trzy razy mniej niż partnerzy. Oferta z Wronek była idealna, bo nie musiałem się przeprowadzać, a wtedy akurat urodził się syn. Mój pobyt w Amice storpedowała kontuzja na boisku w Płocku. Na pięć miesięcy wypadłem z obiegu. I wtedy właśnie "Kolejorz" podał mi pomocną dłoń.
- Zdaje pan sobie sprawę z odpowiedzialności, jaka będzie na panu ciążyć w Gdyni?
- Przez lata zdążyłem przyzwyczaić się do presji, choć nie mówię, iż zbliżający się debiut w żółto-niebieskich barwach będzie mi obojętny i że nie przejmuję się nim. Boisko pokaże wszystko. Oddam Arce siebie całego, ale proszę pamiętać, że trenowałem w pojedynkę. Pierwsze dni pobytu tutaj dały mi w kość. Jestem w tyle za drużyną, czuję te obciążenia. Mimo że nie zaniedbywałem formy. Wiadomo jednak, że dwie godziny jazdy rowerem górskim to nie to samo, co praca z drużyną.
- Ponoć wcale nie musiał pan zostać piłkarzem.- Uczyłem się w sportowej podstawówce, której patronowała Warta i często trenowałem na jej boisku. Jednak przede wszystkim przez osiem długich lat, od przedszkola, trenowałem pływanie. Koniec końców okazało się, że warunki fizycne nie predysponują mnie do znaczących sukcesów w tej dyscyplinie. Wycofałem się po starcie w spartakiadzie młodzieży. Uznałem, że lepiej będzie zostać juniorem w Lechu. Trochę późno, ale przez cały czas miałem kontakt z futbolem, trenowałem piłkę, nawet uciekałem z zajęć w wodzie.
- Dzięki temu ma pan w dorobku kilku tytułów, nawet mistrzowski.
- Ale nie mam złotego medalu z 1993 roku. Zresztą nawet nie wiem, czy Lech otrzymał je od PZPN. Byłem młody, więc za dużo nie pytałem i nie upominałem się. Kibice pewnie pamiętają, że zajęliśmy wtedy trzecie miejsce, ale związek ukarał Legię i ŁKS.
Krzysztof PISKUŁA, ur. 19.08.1973, 181 cm/81 kg. Żona Wioletta, syn Dawid (5 lat). Przed debiutem w I lidze (5.06.1993) pobierał nauki w szkółce SC Heerenveen. Mistrz Polski (1993), zdobywca Pucharu Polski (2000 i 2004) oraz Superpucharu (2004). W czerwcu 1999, podczas Pucharu Króla w Bangkoku, wystąpił jeden jedyny raz w drużynie narodowej (0:0 z Nową Zelandią).
sezon liga gry gole1992/93 I Lech 2
-1993/94 I Lech 21
21994/95 I Lech 31
21995/96 I Lech 25
31996/97 I Lech 33
91997/98 I Lech 19
61998/99 I Lech 30
91999/00 I Lech 13
4I Amica 13
1
2000/01 I Amica 13
2
2001/02 I Amica 20
2
2002/03 I Lech 16
4
2003/04 I Lech 19
1RAZEM: 255 gry i 44 gole w ekstraklasie
star.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
