Trenerzy o głównych kandydatach na Ligowca Roku

W tym roku plebiscyt na Ligowca Roku ma dwóch faworytów do zwycięstwa. Mateusz Mika i Filip Matczak przewodzą w nim na zmianę od początku głosowania. Po drugim tygodniu pierwszy był siatkarz Lotosu Trefla, drugi koszykarz Asseco. Sytuacja może zmienić się do południa 31 stycznia, kiedy mija termin oddawania głosów. Na kogo warto oddać swój, przekonują eksperci dobrze znający obu zawodników - trener siatkówki Grzegorz Ryś oraz koszykówki David Dedek.

TAK WYGLĄDAŁY WYNIKI PLEBISCYTU PO DRUGIM TYGODNIU WYBORÓW. GŁOSOWAĆ MOŻESZ DO 31 STYCZNIA



Od najmłodszych lat, od kiedy Mateusz Mika trafił do szkolenia centralnego, pokładano w nim nadzieje. Głównie ze sprawą dobrych warunków fizycznych, ale przede wszystkim talentu. Doszedł do obecnej pozycji przez wiele lat pracy i dzięki dobrym występom w reprezentacji Polski.

Mateusz grał w podstawowym zestawieniu w kadrze rocznika 89/90, gdyż rok wcześniej niż inni trafił do Szkoły Mistrzostwa Sportowego - urodził się w 1991 roku. Dzięki temu pracował z trenerem Karolem Janaszewskim. On uczył go siatkarskiego rzemiosła. Później był u mnie w kadrze młodzieżowej. Bardzo miło wspominam ten okres. Już wtedy wyróżniał się.

Umiejętności, które posiada stawiają go w pierwszy rzędzie najlepszych zawodników świata - jest to sukces jego i polskich szkoleniowców. Na boisku ma do spełnienia trudne zadania, ponieważ jest odpowiedzialny za przyjęcie i w tym elemencie spisuje się całkiem nieźle. Ma chłodną głowę, do tego dobrze wykonuje nieprzyjemną zagrywkę. Jest to siatkarz, który daje sobie radę w każdej sytuacji. Potwierdziły to nie tylko mistrzostwa świata 2014, ale także jego występy w klubie i kadrze w 2015 roku.

Na turnieju, w którym reprezentacja zagrała na początku stycznia w Berlinie również pokazał się z jak najlepszej strony. Trzymał grę w najważniejszym meczu z Niemcami i skończył punktami dwa ostatnie ataki spotkania, które przedłużyły nasze szanse na igrzyska olimpijskie. To pokazuje, że rozgrywający nie boi się wystawiać mu piłek w kluczowych momentach.

Myślę, że na jego pozycję w seniorskiej siatkówce złożył się pobyt we wszystkich klubach, w których grał. Przez trzy sezony występował w Resovii. Co prawda nie miał w niej wielu okazji do grania, a kiedy już pojawiał się na boisku, to jako młodzieniec był pod obstrzałem rywali, ale dawał sobie radę. Pierwszy sezon w Treflu był dla niego trudny ponieważ stał się od razu siatkarzem podstawowego składu. Musiał się przyzwyczaić do takiej roli. Nie można powiedzieć, że tamten okres był nieudany. Mierzył się z różnymi sytuacjami - wzięcie ciężaru gry na własne barki, opanowanie w trudnych sytuacjach, kończenie ostatnich piłek setów. Później spędził sezon we Francji. Tam grał bez większych obciążeń, ponieważ nikt nie oczekiwał od niego, że będzie zawodnikiem, który sam wygra mecze. Poznał inny styl siatkówki, do tego liga nie była tak wymagająca jak w Polsce. Istotne było także to, że w Montpellier trenerem był Philippe Blain. To on w późniejszym czasie skierował go do trenera kadry Stephana Antigi. I teraz w Lotosie jest już świetnym, w pełni ukształtowanym zawodnikiem.

EKSPERCI SIATKARSCY I PIŁKARSCY OCENIAJĄ: IRENEUSZ MAZUR - MURPHY TROYA, A TOMASZ UNTON - ARIELA BORYSIUKA

Wydaje mi się, że przełomowy był dla niego mecz Ligi Światowej w 2014 z Brazylią. Antiga miał wówczas problem z kontuzjami kluczowych przyjmujących. Posłał więc Mateusza na głęboką wodę. A on dał sobie radę. W wyjazdowym starciu z tą świetną drużyną okazało się, że nawet w eksperymentalnym składzie można wygrać. Wtedy także Mateusz udowodnił przydatność dla reprezentacji i polskiej siatkówki.

TUTAJ ODDAJ GŁOS NA JEDNEGO Z OŚMIORGA KANDYDATÓW





Bardzo się cieszę, że Filip Matczak kandyduje na Ligowca Roku, ponieważ jak najbardziej na to zasługuje. W ostatnich sezonach jego rozwój przebiega tak, jak powinien. Jeżeli będzie to kontynuował przez cały czas, to ma szanse być koszykarzem nie tylko na miarę Tauron Basket Ligi, ale także reprezentacji Polski. Zawdzięcza to charakterowi i codziennej, ciężkiej pracy. Ma możliwości rozwoju w Asseco u boku koszykarzy z euroligowym doświadczeniem jak Piotr Szczotka i Przemysław Frasunkiewicz, którzy oprócz klubu są jednym z kluczowych elementów pozwalających zdobywać mu umiejętności i doświadczenie.

Nie wiem, co by z nim było, gdyby nie trafił do Asseco. Kiedy przyjeżdżał do Gdyni w 2013 roku nie miał zdefiniowanej pozycji. Wciąż zastanawiano się, czy powinien być rozgrywającym, czy rzucającym obrońcą. Dla mnie jest on koszykarzem na pozycję nr 2. I na niej jak widać sprawdza się najlepiej. Już trzeci sezon udowadnia w Asseco, że rzucający obrońca to jego naturalna pozycja. Do tego wcześniej miał talent, ale był zawodnikiem nieukształtowanym, z mnóstwem niedoskonałości. Według mnie dużą rolę odegrali wspomniani starsi koledzy z zespołu. Pomagali przy korekcji nawyków i spojrzeń na koszykówkę.

Dużym atutem Filipa jest także budowa ciała. To silny zawodnik. Pamiętajmy jednak, że niczego nie ma za darmo i tylko ciężką pracą mógł doprowadzić ciało do obecnego poziomu. Filip chce zawsze walczyć do samego końca, a to jest niezbędne w drodze po sukces.

Wracając do kadry, to przede wszystkim musi dalej rozwijać elementy nad którymi pracował w ostatnim czasie. Chodzi o kontrolę nad piłką, rzut i podania. Oczywiście ma to w pewnym stopniu opanowane, ale sportowiec nigdy nie może zatrzymać się w rozwoju.

SŁAWY ŻUŻLA I RUGBY REKOMENDUJĄ DOMINIKA KOSSAKOWSKIEGO I MARIUSZA WILCZUKA